ne kadar cok akla geleni olduğunu gösteren eylemdir.
7 aydır aralıklı ama ciddi olarak düşündüğüm başlıktır. fakat tam anlamıyla cesaret edemiyorum.
sebep 1: hayata bir kez geliniyor ve bu gerçeklikten kendi isteğinle ayrılmak kolay değil
sebep 2: bu gerçeklikten ayrılıp nereye gidileceğinin bilinememesi. doğumdan önceki gibi yok olsan kötü. hayattayken en azından bilinçliyim. yok olmak kavramı bana biraz korkunç geliyor. cehennem tarzı bir yere gitmekse daha kötü. iyi kötü bu hayatı terk edip sonlu veya sonsuz bir işkenceye geçme ihtimali hoş olmazdı. hala iğne olurken kendini kasan canı tatlı biriyim.
sebep 3: ailemi arkada bırakmak istememem.
dünyada benim kişisel dertlerimden çok daha kötü durumda olan insanlar var fakat bulunduğum durum bende pek yaşama isteği uyandırmıyor. ama dediğim gibi bilinçli bir yaşam formu olarak bu dünyadan kendi ellerimle vazgeçip meçhule gitmek benim için şuan pek kolay değil.
gereksiz eylem, madem gözünü bu kadar kararttın hayatına farklı bir şey deneyerek devam et, al pasaportunu git dünyayı dolaş ne kaybedebilirsin ki kaybedebileceğin hiç bir şey yok zaten hayatı kaybetmeyi göze almışsın, gez dolaş eğlen vakit geçir tecrübelerini paylaş insanlar seni takip etsin hayatın değişsin.
Sabahin korunde kalkıp ne berbat bir hayata sahip olduğumu düşünüp ağladım. acaba intihar mi etsem diye dusunurken la dellendin mi kalk bi çay ic, sonra edersin dedim. Çay yapinca birden geçti o his. Eheh.
Kendimi tanıyamaz oldum.
evet tanıyamaz oldum kendimi. Sanki bu dünya yokmuş gibi. Her şey bir yalandan ibaret sanki.
öncelikle şu var. Şimdi birincisi ölmeyi, intiharı düşünmek ama yapamayacağını bilmek. Neden yapamazsınız biliyor musunuz, çünkü sizi hayata bağlayan bir şey vardır, bir umut vardır içinizde. Benim de vardı. intiharı düşünürdüm ama yapamayacağımı bilirdim. Ama artık o umut da kalmadı. Gerçek manada diyorum dostlarım, artık gerçekten intihar noktasına geldiğimi düşünüyorum. Bir umudum yok, ve de korkmuyorum. Eskiden korkardım. Hiçlikten korkardım. Ölümün sonrasının bir hiçlik olmasından korkuyorum. Daha doğrusu korkuyordum. Artık bundan da bir çekincem yok.
anlamıyorsunuz, her şey anlamsız. Güneşin neden doğduğunu anlamıyorum mesela. Çok saçma değil mi? Neden hayatta kalmaya çalışıyoruz ya da. Sanki hayata bir buzlu camdan bakıyorum gibi.
Tuhaf şeyler yapıyorum, anlam veremiyorum. 2 gün önce yüzümü yastığa bastırdım. Evet bastırdım ve nefessiz kalınca çekmedim, daha çok bastırdım. Öyle bastırmışım ki, en sonunda bıraktım, sanki baygınlık geçiriyor gibiydim. Ve o ruh hali beni rahat hissettirdi. Yaşamıyordum anlıyor musunuz, çok farklıydı. Bu dünyadan soyutlanmış gibiydim.
Bir hafta önce de cam kırığı ile kolumu kestim. Batırdım, deştim sayılır. Onun acısı beni mutlu etti, çünkü içimdeki acı hafifledi. Anlatabiliyor muyum, o değiştiğim kolum öyle acıyordu ki artık ayrılık acısını, babamı kaybetmemin, tabutu kendi ellerimle taşımanın acısı yerine kolumun acısı vardı. O an mutluydum. Anlıyor musunuz amk mutluydum.
Evden dışarı çıkmıyorum. Hatta bazen 2 gün yemek yemediğimi fark etmiyorum bile. Duvarlarla konuşuyorum. Duvara vurup, bu yaşadıklarım yalan, babam çıkıp gelecek diyorum ama gelmiyor. 12 yaşımdan beri bana öz oğlu gibi bakan, soyadını veren o insanın bir trafik kazasında beni bıraktığını kabullenemiyorum. Duvarlara vuruyorum, olmadı diyorum ama boşa. Boşa evet. Bazı zamanlar yatağıma gitmiyorum, yalnız yaşadığım evde salonun ortasında yatıyorum öylece halının üstünde. Bir böcek görüyorum ama hiç müdahale etmiyorum.
saatlerce boş tavana bakıyorum. O tavan sanki tavan değil başka bir şey. Anlayamıyorum. Sanki zihnim ilk kez tavan görmüş. Saate bakıyorum 2, tavanı izliyorum sonra tekrar bakıyorum 5. 3 saat geçmiş. Sorsan 10 dakika oldu diyeceğim.
Evin tüm pencerelerine siyah perdeler örttüm. Işığa tahammülüm yok. Gece-gündüz arasında sadece çok hafif aydınlık var. Günler geçiyor ben farkında değilim. Böyle yaşayalı 10 ay oldu ben farkında değilim.
Anlıyor musunuz? Ne halde olduğumu anlıyor musunuz? Normal değilim diyorum. Anlatamıyorum. Ölüm korkutmuyor beni. Ben çoktan geçtim o evreleri o umutları. Ben yaşayamıyorum.
düşünce eylemi gerektirir. ve eylem bir varoluştur.
varoluşunu varyokuşla sürdürmek isteyenlerin yolu açık olsun. öte yandan ilgiçekmekisteyenpisliklerde başarılı olup çekip gitsinler.
