korkan yeterince ölmek istemiyordur, mutsuzdur sadece. ölme isteğinin üstünü örtmesi için yaşayacağı bir sevince bakar. oysa gerçek anlamda ölmek isteyen en mutlu anında bile aklında ölümü bulundurur. bu istek böyle ara sıra gelmez, kişiyle birlikte yaşar.
bunu arzulayan da öyle bir çöküşte ve boşvermişliktedir ki, hayatta ardında kalanları düşünecek mecali olmayacağı gibi, ölümden sonrasını da düşünecek hali kalmaz. o belirsizlik, meçhullük, müphemlik bile öyle başını döndürür ki insanın, korku yerine rahatlama gelir.
korktuğum ise ölüm değil, intihar. başarılı sonuç vermeme ihtimali, sonraki hayatımı öncekinden beter yaşama düşüncesi.
kısacası bekliyoruz ölümü işte. korkmadan, kapımız açık şekilde. intihar edemeyecek kadar cesaretsiz, ölümün yolunu gözleyecek kadar da cesuruz.
zaten öleceksin o konuda şüphen olmasın, onun yerine seni yaratan rabbine dua et ve sıkıntın ne ise içini ona aç. seni kimse seni yaratan Allah'tan daha iyi tanıyamaz.
ömür bile bitecekken hangi sıkıntı baki kalabilir...
Oluyor bazen oyle. Mantikli geliyor olmek ama degil. En iyisi profosyonel destek almak.
Hem nasilsa gunun birinde oleceksin, basina gelecek bir sey icin sabirsizlanmak pek dogru degil gibi geliyor bana. O gun gelene kadar diledigini yasa. Bir daha istesende geri donemezsin zaten
zaten öleceksin. ne diye bu sabırsızlık. öbür taraf daha mı kolay sanki. öldüğüne pişman olursun. ha ben çok imanlıyım kendime güveniyorum desen dahi kimsenin garantisi yok. o yüzden sabır, şükür başka çare yok.
hep düşündüğüm şey.
amına kodumun dünyasında 6 yaşından beri (1993) hastalık çekiyorum.
o tarihten 11 yıl sonra yani 2004 te böbreklerim iflas etmiş, 9 sene haftada 3 seans diyaliz tedavisi gördüm. böbrek nakli olup diyalizden kurtuldum ama 5 yıldır sontayla yaşıyorum. işe giremiyorum bu haliyle. askerlik hiç yapamadım.
yüzde 82 engelli raporum var, maaşa bağlanma istediğim kabul edilmedi.
8 aydır sontadan kurtulma ameliyatını bekliyorum. yoğunluktan dolayı sıra gelmiyor hastanede.
sağlıkta devrimmiş siksinler öyle devrimi.
bu zamana kadar intihar etmemiş olmam ölüm korkusu ve ailemin perişan olmamasıdır.
eskiden derdim, düşünüyorsanız sıkıntı yoktur; insan, intihar etmeyi düşündüğünde ne kadar yanlış bir iş yapacağını bilir ve vazgeçer diye. ama düşünmekte yanlışmış.
çünkü düşününce, insan hemen araştırır internetten bir yerden. az ya da çok ama illa ki, intihara yönelim bulgularını bulabilir kendine uyumlu olan. bütün kriterleri karşılıyorum ben düşüncesine kapılabilir. ki bu çok tehlikelidir. yani, ha intihara teşvik eden biriyle konuşmak, ha böyle kriter bulmak; ister istemez kapılabilir insan. o yüzden düşüncesi bile yanlış.
