hayattaki hedeflerini gerçekleştiremediğini anlamanın üzüntüsü, bi bok becerememenin insanda verdiği huzursuzluk, insanın içindeki boşluk, yanlızlık ve reddediliş, depresyon, bunalım ve kendi varlığından bile şüphe etme durumlarında bi insanın yapabileceği son çare. bırakınız bu yok cehennemlikmiş, yok korkaklık irade yoksunluğuymuş. intihar eden adam ''aaa ben bi intihar edeyim bakayım nasılmış öbür taraf'' diye etmiyor. tarif edilemez boşluk ve acıdır onu bu yönteme iten. hayat herkese tos pembe değil. sanırım bende çok uzak değilim buna.
istisnai davranış türü, davranışlarımızın büyük bölümü hayata dairdir ya da zevklerle ilgilidir ancak acı çok yüksek bir hal alınca ve hiç umut kalmayınca organizma tam tersi yöne yönelir ve kendini yok eder. işin aslı temelde yatan neden yine yaşama iradesinin kuvvetini gösterir, ona dair hiç bir umut kalmadığından ölüme gidilmiştir.
intihar
nihayet.
tramvayın son vagonunda
hela köşesinde,
dayalı döşeli teras,
havuzda yüzü koyun veyahut,
kolları iğneli,
yüzü sarı.
olay yerinde bir not şimdi,
polis merkez,
nalet.
arkandan kim ağlar kim üzülür kim seni daha çok seviyor aslında bunu öğrenmek için yapılabililr eylem. tabi ölümü göze alabilecek derecede yüklerin olması lazım hayatta yoksa sıkar biraz.
acizlikten başka bişey değildir. zengin, fakir farketmeksizin bir çok kişi tarafından gerçekleştirilmiş ya da teşebbüs edilmiş hayata son verme isteğidir.
ölenlerin kesinlikle cehenneme gidileceği söylenilen eylemdir. bence burada bir yanlış vardır.kimin nereye gideceğini yukarıdakinden başkası bilemez. ayrıca kişi ay hadi bi öldüreyim kendimi diyerek canına kıymıyor; bilinçsizce, farklı bir haldeyken oluyor tüm olanlar. bu yüzdendir ki tanrıcılık oynamayı kesiniz.
