intihar, yaşamdan ve her şeyden vazgeçme hissini yaşamayan insanların doğru değerlendirebileceğini düşünmediğim bir mevzu. kişi hayattan tatminlik sağlayamıyor, beklentileri ile ona sunulanın çelişikliği ve pesimizmle birlikte- pesimizm diyorum çünkü intiharın bir önceki adımıdır- bir karanlığa düşüyor ve en ufak bir olumsuzluk ölüm fikrini düşündürüyor. kişiye sandığınız kadar kötü bir fikir gibi gelmiyor çünkü o hiç var olmamayı istiyor. bu kaos içindeki insanların hayatta hala kalıyor oluşunun bazı sebepleri olarak; merak, aile,küçük mutluluklar söylenilebilinir.
kişi ölüm sonrasını merak ediyor veya bugünden daha kötüsüyle karşılaşacak olabileceğinin farkında olabilir bundan intihar etmeyebilir. diğer sebebi ailedir. insanları üzmekten veya bir daha onları göremeyeceğinin içindeki kırgınlık insanı hayatta tutan bir başka nedendir. küçük mutluluklar ise bence en bağlayıcı nedendir. bir tiyatro izlemek ve kitaptaki bir cümleye hayret etmek, daha fazlasının farkında olmak ve bunun devam ettirme isteği insanı hayatta tutan asıl şey budur işte.
insan için acı olan her zaman kötüdür ve insan bundan her zaman kaçınmak ister. kişiyi intihardan kurtarmak onu acıya sürüklemek anlamına gelir.
sigara içene "içme" demek kötülük müdür?
alkollü olarak kaza yapıp, gezintiye çıkmış bir ailenin fertlerine kıyacak olana "içme" demek onun hayatına karışmak mıdır?
uyuşturucu kullanan ergenlere "yapmayın" demek onun özgürlüğünü kısıtlamak mıdır?
yıllar sonra adı aklına bile gelmeyecek bir kız-erkek için hayatına kıyacak olan bir ergeni "durdurmaya çalışmak" iyilik mi diye sorulur mu?
aynen öyle de; cehenneme odun olacak kişilere dini telkinlerde bulunmak, onların hayatına karışmak değil, aslında onlara iyilik etmektir ama onların çoğu bunu bilmiyor.
