üniversitedeyken şimdinin parasıyla 50tl'ye falan denk gelecek bir paraya bir televizyon almıştım. televizyon ilk renkli televizyonlardan siemens marka bi televizyondu. aldığım ilk hafta bozulmuştu ve tam 2 yıl boyunca evin baş köşesinde çalışmadan ihtişamlı şekilde durmuştu. evde büyük yer kaplayan, kira ödemeyen ama heybetiyle bizi motive eden bir ev arkadaşı abimiz gibi olmuştu televizyon.
tahminen 2006 yılı falan bi akşam eve geldiğimde evde internet ve bilgisayar yoktu. bi kaç günlüğüne evde internet olmadığı için bilgisayarımı çalıştığım iş yerine bırakıyordum. evde internet ve bilgisayar olmadığı için can sıkıntısından televizyonu yerinden indirdim. ne sorunu varmış diye bakayım dedim. uğraşırken televizyonu bi şekilde tamir ettim. 2 sene evin tam ortasında çalışmadan duran tv artık çalışıyordu. ölmüş bi yakınım dirilmiş gibi hissetmiştim. o gün internetsizliğin çok iyi bişey olduğunu anladım. bazı günler interneti kapatmak başka neler varmış bakmak lazım.
Şimdi düşününce eskiden ne çok şey yaparmışım. Bundan birkaç yıl öncesine kadar internetim yoktu. Bu yüzden zaman hiç geçmezdi. Ben de her şeyi yapmaya vakit bulabiliyordum. Günümüzde dıy olarak adlandırılan şeylerden yapardım, bulmaca çözerdim, televizyon izlerdim, resim yapardım, şiir- hikaye yazardım, sonra deyimler ve atasözleri sözlüğüne bakardım (ne kadar tuhaf bir çocuk olduğumu şu an farkettim.) O sözlükte ben umarım bacımdan bacım ölür acından diye bir atasözü bulmuştum çok hoşuma giden bir sözdü. Sonra akşam yatmadan önce biraz kitap okurdum. Tabi küçüktüm o zamanlar bu yüzden bu yaptıklarımı büyük ihtimalle şu an yapsam hiçbiri zevk vermez internetin yanında. internet yokken de en fazla kitap okurum. Memnuniyetsiz, hiçbir şeyden tat almayan bir insana dönüştüğümü görmek beni üzüyor.
