babası kanser olan arkadaşıma birkaç gün önce doktoru tarafından söylenen söz. o kadar çaba, o kadar umut bir cümle ile sonlandı.. işin daha da üzücü tarafı, babasının haberi yok ve durumunun iyiye gittiğini zannediyor. ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilmiyorum..
14 yaşımda en yakınımdan duyduğum bir benzetmedir ya da küfür bilmiyorum aslında. hâlâ gelir arada aklıma, benim beynimde onun sesiyle yankılanır yine o cümle.
Ve Ne zaman aklıma gelse müslüman'lara sararım.
Oradan Türklere.
Oradan da sisteme.
Duramadan suçlu arayıp en sonunda yorulup bir güzel ağlarım.
Ve düşünceleri durduramadığımdan durum hep kendime zarar vermekle biter.
Ama sonra geçer. Ve uyurum.
Anılar bütün şeklinde ama duyulan bazı cümleler hep anahtar.
Seneler sonra bile hâlâ kulağınıza fısıldanıyormuşcasına duyuyorsunuz.
Ve bazen birinin pek de siklemeyerek söylediği bir şey hayatınızı saatlerce felç edip, sonraları yine tekrar tekrar beklenmedik zamanlarda aklınıza gelip biraz daha batmanıza sebep oluyor.
