ispanyol meyhanesi gidilmesi sonucunda bitmesi muhtemel olan duygudur. hele ki kararmiş tahta masa da bir şarap, gecelerden bir gece bezgin vaziyette fonda bir yikilmiş, zayif incecik elli, kalın dudakli, geckin ve yasli bir kadin ciglik ciglik cigliğa sarki söylüyorsa, adam akıllı sarhoşaniz ne bosluk kalir ne hoşluk.
kadının sesi tokat gibi patliyorsa kulaklarda, içte hüzün gözlerde gam varsa kapat ulan garson butun hesaplar benden bu gece. kapat kapilari iç ulan, burda cartayi cektimizi kimse bilmesin.
önceden yerinde her ne varsa gittiğinde ardında bıraktığı garip duygudur aslında o boşluk.
hani yakınlarından birinin ölümünü hiç yaşamamış birine ölüm ne kadar garip ve anlaışlmaz gelirse bu duygu da ayrılığı ilkyaşayanlar için böyledir. şimdi ne yapacağım korkusu vardır biraz da. ne kadar eç doldurulurda o kadar iyidir belkid, zira acı insanı olgunlaştırır.
vicdan!
işte bunun ters yolunda gizlidir o boşluk... bir şey vardı, bir şeyler vardı yapması gereken insanın; ama göze alamadı, unutmaya çalıştı onu.
peki vicdan unutur mu?
kemirir durur insanı. kemirir ve boşluk oluşturur...
yine de haykırmaktadır ama... iyi dinlemek gerekmektedir onu... huzur oradadır; işte tam orada!
çalışması gereken sınavları olmasına rağmen böyle sozluk başında entry giren adamın bir müddet sonra insanın içindeki boşluk duygusu adlı başlığı görmesiyle yakın geçmiş olan 3 saatten beri ne yaptım ben düşüncesinin hakim olduğu anlardır.biraz karışık oldu tamam ama napalım anca bu kadar. ***
dost bildiği fakat kendisini zerre kadar önemsemeyen biri tarafından insafsızca suçlanıp asılsız iddialarla başbaşa bırakıldığında, insanın içine düştüğüdür.
hani derler ya dur bi nefes al diye...
i$te bu anın geldiğinin resmidir bo$luk duygusu...
anlamların yitip gitmesine, zamanın dün olmasına izin vermeden...
ipini bırakmamak lazım yaşamın...
ha bıraktınız mı ipi çoktan...
kaçtı mı elinizden..?
yeni bir uçurtma yapmanın zamanı gelmi$tir o zaman....
yaptıklarının heyecanı bir an söndüğünde, dönüp kendine baktığında, çevrenin etkisi azaldığında insanın içinde bulunduğu durumdur. en mantıklı düşünceler bu zamanlarda başlar ama uzun sürmez. çevresel en küçük etki o boşluktan çıkarır ve insanı hayatın kargaşasına tekrar katar.
aslında bu boşluk önceki sevdiceğe ait yerdir..
kesip, çıkarmaya çalışmışsınızdır onu içinizden. ancak başarılı bir cerrah yok ki karşımızda.. kah bir kısmını kesemeyen, kah kan kaybına sebep olan akabinde hastayı öldüren bir cerrahtır insan kendi vücudunda..
tam da hayata kendinizi kaptırmış, sormadan, sorgulamadan yaşayıp giderken aniden durup ruhunuza bakmanızdır. ve fark etmenizdir, ruhunuzu görmezden geldiğiniz bu süre zarfında hiçbir şeyin aynı kalmadığını ve tüm yitirdiklerinizin enkazını.
feci derecede kötü bişeydir insan bu boşluğu saçma sapan şeylerle doldurmaya kalkar sonra bi bakar ki bir türlü dolduramadığınız boşluk sizi bambaşka biri yapıyo.çabuk atlatılması gerekir ama nasıl ...
çırpın çırpın azalacağı yerde büyüyen ve beni de yutan boşluktur. işin kötüsü de kaynağı hiç bir zaman belli olmayan, ancak yaşanarak anlaşılan, insan hayatının garip gurip bir öğesidir.
nasıl bi insan olunursa olunsun ara sıra hissedilen bi duygudur..yalnızlık anlarında kendini gösterir.bu yüzden fazla yalnızlık iyi değildir.boşalan yer doldurulmalıdır..
dünyaya gelişle başlayan insanın içindeki boşluk,kişi büyüdükçe daha da artar. yaşanılan duygusal kırılganlıklar yüzünden iyice beliren bu halden kurutuluş yoktur. gözyaşları ile kapatılmaya çalışılır, gün gelir gözyaşları da biter ama o boşluk hiçbir zaman bitecek gibi değildir. kimse, hiçbir şey dolduramaz.. yaşamın sonuna gelindiğin de artık parçanızla beraber derin bir boşluk için son kez kapatırsınız gözlerinizi, rahat ve uzun bir uyku ile sonsuza karışır boşluk.
