babam yeni yıl hediyesi cep telefonu almıştı bana üstüne de şu an kullandığım hattımı. sevinmistim ama pek beğenmemistim. bikaç gün sonra üst modelini telefonun üzerine biraz daha para vererek başka bir model telefon aldım.
çok sonra babam durumu fark etti. Neden böyle bir şey yaptığımı sordu bir şey diyemedim. istersen sana onu alırdım dedi, bu yaptığını kimse yapmaz en azından hatıra diye çöp olsa saklar dedi, yutkunamadim bile.
o gece aslında ne yaptığımı idrak edebildim. allahım korkunç bir sadakatsizlik evlat için. sana bir daha hiç hediye almayacağım dedi, gerçekten de almadı... içim hâlâ o yılbaşı gecesi gibi yanar...
Ben diyorum önemli bir şey söyleyecem o diyor tamam bildiğin tamam merak dahi etmiyor böyle yapmazdı sevdiceğim.
Ben diyorum tüp bitti sen ne diyorsun biliyor musun ben senin dinini imanını..
Bunun gibi şeyler işte can acıtır.
Zaman her şeyin ilacıydı hani... Benim canımı acıtıyor.. Zamanın da bir ilacı var mı merak ediyorum.. Ya da küçük kalmanın bir yolu.. Türküler bu kadar güzelken Bu insanlar neden bu kadar bencil ve acımasız.. Ben daha fazla büyümek istemiyorum arkadaş.. zaman değiştikçe büyüyorum, büyüdükçe canım daha çok yanıyor.
Sevgili arkadaş falan değildir. Ailedir. Karar verememektir. Öyle yorgun öyle kötüyüm ki bir hafta sonra gireceğim sınav umurumda değil. Dershaneye bir daha gitmek istemiyorum ama babamı zor durumda bırakmak da istemiyorum. Adamcağız zaten üç kuruşluk maaşıyla beni okutmaya çalışıyor. Evin abimin kardeşimin ihtiyaçları da cabası. Üstüne üstlük gecesini gündüzüne katıyor. Uykusuz, yorgun... Annem de aynı... O da ne yaparsa bizim için yapıyor ve artık yorulmuş belli. Ben onları üzmek istemiyorum. Her şeye benim için katlandıklarını biliyorum. Son bir haftadır kaçıyorum resmen. Yemekten sonra odama girip uyuyorum. Tek yapabildiğim sorunlardan kaçmak zaten. Keşke bu kadar korkak olmasaydım... Keşke onları bu kadar üzmeseydim... Şimdi karar vermek öyle zor ki. O adamları görmek istemiyorum. Sabah erken kalkmak zorunda olmak istemiyorum. Üstelik bana faydası olmayan bir şey için... Ne yazık ki tüm bunları aileme söyleyemiyorum. Korkarım Bencilce davranıyorum. Öyle yoruldum ki... Onlar benim için bu kadar uğraşırken ne yapmalıyım? Bu kararı nasıl vereceğim?.. işte acı veren bu. insanı yıpratan bu. Aşk acısı değil. Onlar ne ki? Yaşamadım mı, onları da yaşadım ama en çok bu acıttı.
onun aynı bankta bir başkasıyla oturduğunu bildiğin halde sende oturuyosun onunla o bankta,ve sonra bakıyosun senden sonra bir başkasıyla yine aynı bankta.
