Yakınlarını yavaş yavaş kaybetmeye başladığın andır.
Bir süre sonra da bu kayıplar insanda tepkisizlik yaratır.
Alışkanlıktan mı yoksa kabullenmekten mi gelir bu his?
Muamma.
hayal kurmakla gerçeğin farkını anladığı zamandır hayaller bizi motive eder hayata bağlar ama asla gerçekle aynı olmaz istediğimiz şey olsa bile hayalimizdeki gibi olmaz insan bu ayrımı farkedince büyümeye başlıyor acılarınla başbaşa kalıyor ve işte o an kimsenin size yardım edemeyeceğinizi anlıyorsunuz.
Kendi başına bir şeyleri çözmeye başladığın andır. Bundan önceki evrede kimse olmasa bile ailen yanında olur, onlar çözer ya da onların yardımıyla çözersin ama onların yardımını almadan tek başına çözmek zorunda kaldığında anlarsın büyüdüğünü.
anne, babalarımızın , büyüklerimizin; okuyun evladım okuyun, büyük adam olun derken ki hissiyatını; az , çok anladığımız zaman. iş işten geçtikten sonra anlamakta kabul. er ya da geç bunun idrakına varmışsan büyümüşsün demektir. aslında bir nevi cehaletten uzak kalmak. cehalet insanı büyültmez hiçbir zaman çünkü.
