polisin yolda çevirip yetişkin muamelesi yapmaya başladığını,
küçüklükte yaptılan masum şeyler tekrarlandığında insanlar tarafından tuhaf karşılandığını,
anne-baba olmadan dışarı çıkmaya başladığını ve tanımadığın bir kadınla yabancı çarşafların üstünde yaptığını sorguladığın ve hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını anladığın anlardır..
lisenin en büyük sınıfı olup, okulda terör estiren ve bir zaman senin de onlardan korkan bir küçük olduğunu farkettiğin anlardır.
Bir evlada sahip olduğunuzu öğrendiğiniz ve onun sorumluluklarını hissetmeye başladığınız andır. Anne ve babanızı düşünürsünüz ve onları o an daha iyi anlamaya başlarsınız.
en yakın bilinenlerin ne kadar acıtabileceğinin anlaşıldığı,
sokağa çıkarken izin alınmadan sadece haber verildiği,
önemli kararlarla "bu senin kararın" diye başbaşa bırakıldığı,
dudağını büzüp suratını astığında kimsenin gelip sorunları halledivermediği andır.
uzaktan edit: farkettim de, ben ahaytım boyunca hiç dudağımı büzüp, suratımı asıp birileri gelip sorunları çözsün diye beklememişim ki. herhalde başkalarından feyz aldım da yazdım. hıhı, evet!
