aristokratlığın vermiş olduğu hafif ürperti ile konstantinopolis in ıssız yollarında gözümde duran bir karıncadan daha değersiz insan suretlerini içimden öldürürcesine aşağılarken yolda yalnız, topallayan pervasızca hayatta dim dik durmaya çalışan yaşlı bir insan protetifi görmüştüm. gaz maskemi takıp aristokrat kesimin verdiği hava ile hızlıca yanıya yaklaşıp aşağılamalıydım ve bunu yapmak üzeri adımlarımı hızlandırmıştım.
yüzünü donuk ingilizvarı suratıma dönünce adete içimde bir aristokrat patlaması yaşayarak hemen diyaloğa girdim.
- sen yaşlı adam tanrı bile seni red etmişken nasıl olurda aciz bedenin ile benimle aynı havayı paylaşırsın
+ afedersin beyim?
- sana diyorum acizlikte çift dıkış yapmış yaşlı tombalak
+ he beyim kusuruma bakmayınız oğlum beni dışladığı için sokaklarda yaşarım ben ayağım kötü durumda hastahaneye gidiyorum
dediği andan itibaren ninjutsu tekniği ile bacağı bile reddetmiş bu aciz varlığı yere sermiştim. ayağıma bakarak bir yandan süzülen göz yaşı ve masumane bakışı ile kalbimi yumuşatmaya çalışıyordu. tabi kalbimin tek yumuşadığı an Tequila Ley yudumlarken puromu içmek olduğunu bilmediğinden. ani bir manevra yapıp elini ayağımla ezerken söylediğim tek söz şuydu.
Ümit etmeye fırsatın bile olmadı.
o andan itibaren baygınlık geçiren bu yaşlı aciz protatif artık benliğinin farkına varıp kendini red etmişti. ben ise ufka bakıp yeni yaşam formları ile baş başa kalmıştım.
