nefreti fazlasıyla hak edecek muameleye maruz kalındığında bile, sevgiyle davaranabilmek yüce bir gönüllülüktür. herkesin, her babayiğidin harcı değildir. sıradan insanların, hayatın akışına ve başlarına gelen olaylara göre, kimi zaman iç benliklerinde maruz kaldıkları sıkıntılı bir durumdur.
benim doğum günümü nickinde taşıyan eski sevgilinin sözlükte beni okuduğunu, beni hissettiğini sanıp sözlüğü insanlarla tanışmak için kullandığını öğrendikten sonra yapılan eylem.
ya insanlar ne kadar kötü be. kötülüğünüz kadar yaşayın.
Cok abarti bir tutumdur. Nasil yani? Hepsinden? Ben kimseden nefret edemiyorum ya. Cok fena can yakarim orasi ayri da nefret etmek nasil bir sey lan? Birinden nefret etmeye kalksam beni cok yorar. Hep olumsuz dunce yuklemek gerek. Sacma seyler bunlar.
Bugunlerde sıkça yasadigim duygu. bazı insanlar nefret edilmek için yaratılmış. insan kelimesiyle yan yana gelmeleri bile saçma , o derece pislikler var şu dünyada.
dünya ancak kişinin kendi perspektifindedir. kendi eylemlerini, başkalarına bir tepki olarak yapan ve kendi değerini başkalarının değerleri üzerinden belirleyen kimse kalabalık içinde yok olmaya yüz tutmuştur. güçlü ol!
bir insanın sizi uğrattığı ihanetten değil de kendi gözlemlerinizle bu sonuca ulaşırsınız, hayatınız boyunca kafanızdan çıkartamayacağınız bir düşünce kafanızın için de demektir.
Yürümekten yoruldum.Aynı yolları tepmekten, aynı insanları görmekten. Hareketlerimin, davranışlarımın kısıtlanmasından. istediğim zaman istediğim yerde olamamaktan. Dilediğim sözü dilediğim kişiye söyleyememekten. Sadece özgür olmak istedim ben,olmadı!
Türlü oyunlar oynayan iki yüzlü insanlar, sizi hiç sevmedim, sevemedim bir türlü. Elimden geleni yaptım karınca kararınca. Açık ettim size bütün eksik yanlarımı, içimi döktüm, gülümsedim size. Sadece ufak bir tebessüm bekledim, asıktı hep suratlar. Bir ümitti insan sevgisi içimde, öylesine kor yanan, söndürdünüz. Mutlu görünürken zindanlarda çürüyordum, anlamadınız. Yalan da olsa güzel bir söz bekledim, söylemediniz. Beni bu havalar değil, siz insanlar mahvettiniz. Oysa ne kadar muhtaçtım sevmeye, sevilmeye. Susabilirdim, içime atabilirdim ama yapamadım. Sustuklarım nasıl büyüdü içimde, sözlükler yetmez tarife. Sadece mutlu olmak istemiştim ben, olmadı!
Şimdi sizden hiçbir şey beklemiyorum. Boşa çıkardınız tüm ümitlerimi. Yaşama gücü de bırakmadınız bende, elimde avucumda kalan virane bir şehir. Sadece ölmek istedim ben talan ettiğiniz şehrimde, yapamadım, olmadı!
Çıkar amaçlı hayat kurmak, karşı tarafı ezmek, akıl vermrk, maddi manevi sömürmek, ikiyüzlü olmak ve daha birçok nedenden dolayı nefret etme nedenidir.
Artık birine insan ol diyemiyorum. insanlar kadar iğrenç davranışta bulunan bir tür var mı etrafımızda? insanları sevemiyorum artık. insanların içerisinde iyilik bulundurabileceğine inanmıyorum.
