25 yılını verdiğin belki kan bağı olmayan ama olandan daha çok yakın sandığın kardeşin yerine koyduğun kişinin koskoca bir hiç olmasını öğrenmek.. içim acıyor..içim..
gerçekten değer verdiğin bir şeyleri görmesini istediğin insanlar için tamamen çıkarsız bir özveriyle uzun süre uğraşmak ve sonucunda o insanların istisnasız hepsinin kişinin iyi niyetini görmemesi ve insanı ciddiye almamasıdır. çok sonradan o insanlar o durumu anlasalar kaç yazar değerini fark etseler ne yazar... insan yetiştirmek zor zanaat.
az önce paraya kıyıp sevgilinizle yemek yemişsinizdir, onu otobüse bindirmiş eve dönüyorken ufakbir roman çocuğu buz gibi havada çıplak ayakla kaldırım taşına yatmış uyuyordur bir diğeri kardeşine " o tarafa gitme balici yakalarsa s***r seni" der ki bunu söyleyen kız daha 6-7 yaşlarındadır.
işte o birkaç dakika insan çok koyar hem tok olduğundan hem bu küçücük çocuklara hayatı neler öğrettiğini işitmekten dolayı.
tabi sonuç önemli, cebimdeki son parayla gittim ne istersin dedim leblebi dedi leblebi aldım o ufaklıklara bilmiyorum iyi mi yaptım.
Hergün konuştuğun insanla bir daha konuşmayacağını bilme hissi, bir zamanlar bir parçan olan insanın şimdi sadece bir ''tanıdık''a dönüşmesidir adama koyan. Bir zamanlar onsuz bir saniye düşünemezken öyle bir olay olur ki acaba bir daha konuşabilecek miyiz dersin bu adama koyar.
