insanları sevmediğini söylersin ama aslında uzaktan seversin.
Yeni bir insanla tanışmak, yeni bir ortam kurmak sorumluluk gerektiren bir şeydir. Bu sorumluluğu her insan alamaz. Bu yüzden "insan sevmiyorum" demek işin bahanesidir. Sen sadece yalnızlığı seviyorsundur.
Bu yüzden hayatındaki insanlardan kolay kopamazsın. Çünkü, onların yanında kendini rahat hissedersin.
Aslında hayatındaki insanlar da mecburen tahammül ettiğin insanlardır.
Senin en büyük aşkın kendin ve yalnızlığındır.
Hayatındaki insanları da seversin ama hiçbiriyle kafa yapın uyuşmuyordur. Seni yalnız bırakmak istemediklerini gördüğünde onları kullanmak zorunda kalırsın. Sana oluşturdukları konfor alanını, paralarını, bedenlerini, emeklerini...
Zamanla bu konfor alanının aslında senin için bir hapishane olduğunu fark edersin.
Bir süre yalnız kalıp kendini bulmaya çalışmak istersin. Hiçbir kınama, hiçbir onaylanma ihtiyacı, hiçbir eleştiri kaygısı duymadan ama buna da izin vermezler. Hasta olduğunu söylerler.
Onlar sana hasta muamelesi yaptıkça sen de çıldırıp "evet ulan hastayım" diye düşünüp aykırılaştıkça aykırılaşırsın ve sonunda "ben Tanrı'yım siz de benim kullarımsınız" dersin. Hayatındaki insanlara kötü davranmaya başlarsın. Tek amacın bu hapishaneden kurtulmaktır.
Bir süre kendinle başbaşa kaldığında, içindeki tüm hesaplaşmaları bitirdiğinde "insan" olduğunu hatırlarsın ve aslında ihtiyacın olan şeyin de "insan" olduğunu anlarsın.
Ama "insan sevmek" sorumluluk gerektiren bir şeydir. Yıllarca yalnız kalmış, anlaşılmamış bir insan bu sorumluluğu alamaz ya da almak istemez.
