gecenin 3ünde annenin karanlık koridorda geçmesi ve bunu son anda farketmenin verdiği tırsaklığa karşı "anne" diye seslenmenize rağmen ses vermemesi önce korkuyla karışık yusufcuk böceklerini içinizde uçurur. ardından sabah olduğunda da "gece evin içinde birşey dolaştı" dediğinizde annenin "bendim o" demesi en huzurlu andır herhalde.
Karadenizde arazi engebeli olduğu için köy eviniz herkesten uzakta biryerde olur. Kapı komşu olayı yok yani. Memleketimin* köylerinde şırıl şırıl dereler akar. Bu derelerin çıkardığı ses ile kuş cıvıltıları birleştiğinde. ''iyiki karadenizliyim'' dersiniz ve o an en huzurlu anınız olur.
evde kalabalık bir arkadaş grubuyla içerken duygularınıza tercüme şarkının çaldığı anda arkadan gelen konuşma seslerine aldırmadan duvara bakarak odaklanarak o şarkıyı derinden hissetmek, bir kişiyi hissetmek ve o an zamanın durduğunu düşünmek. alkolün etkisiyle kafayı taşıyamaz hale gelmek ve orada öyle kalakalmak; gayet huzur verici.
karşılık beklemeden yapılan bir iyilik sonrası karşı tarafın suratında beliren yada bize öyle gelen o memnuniyet ve şükran duyma ifadesine tanık olmak..
