gecenin 3ünde annenin karanlık koridorda geçmesi ve bunu son anda farketmenin verdiği tırsaklığa karşı "anne" diye seslenmenize rağmen ses vermemesi önce korkuyla karışık yusufcuk böceklerini içinizde uçurur. ardından sabah olduğunda da "gece evin içinde birşey dolaştı" dediğinizde annenin "bendim o" demesi en huzurlu andır herhalde.
küçükken geceleri korkup annemle babamın yanına gidip aralarında yattığımda kendimi en huzurlu hissettiğim an o zaman olurdu sanki bana hiçbir şey zarar veremezmiş gibi hissederdim. sanırım böyle bir an. ne zaman korktuğumda annemle babamın yanına gidip aralarında uyuyamaz oldum işte o zaman başladı huzursuzluklarım.
