Çocukken sebepsiz yere üzüldüğüm, canımı sıklığım şeylerin nedenini bulabilmek ve kendi kendime bir çıkış yolu aramaya çalışmak. Bir nevi insanın kendi kendisini teselli edebilme yetisi bana göre.
ne zaman babamdan para istemek ağrıma gitti o zaman. o zamanlar lise 2-3 e gidiyordum .gerçi üniversitede yaz dönemleri hariç mecbur aldım ama sağolsun hiçbir zaman istemek zorunda bırakmamıştı.
ilk düştüğün andır. Ama öyle böyle düşmek değil; canın yanar, yüreğin kanar, paramparça olur da kimseye söyleyemezsin. Eskiden annen öpünce geçtiğini söylediğin düşmelerden farklı olduğunu anlamışsındır çünkü büyümüşsündür.
hatırlamıyorum sanki her zaman büyüktüm zor bir çocukluktan dolayı galiba ama düzgün büyüyemedim sürekli içimde bir çocuk var zaten tanısanız anlarsanız ama uzaktan baksanız işid militanına benziyorum büyüdük ne yazık ki çok hızlı oldu bu ben istemedim ama oldu tam da olamadı halen çok utanırım ne bir özgüvene sahip olabildim ne bir yeteneğe büyüdük ama bir kütükten farksız haldeyiz .
Artık hayallerinizi küçümseyip sizi üzen insanlar vardır, neler olduğunu anlarsın sonra da keşke büyümeseydim de anlamasaydım dersin, büyüdükçe hayır demeyi öğrenir kalp kırmaya başlarsın, sizi sınav sonuçlarıyla yargılıyorlarsa büyümüşsündür artık kardeş.
Çocukların artık meybuz yemediğini, para şeklindeki çikolatanın bakkallarda bulunmadığını, sokakta saklambaç oynanmadığını, kimsenin elinde lastik sapan göremediğinizi farkettiğiniz andır. Devir değişti be. Büyümedik ama yaşlandık.
