doğduğun mahalleye geri döndüğünde " ulan nerede o devasal evler, uzun yollar " dersin. halbuki üzerinden 30 yıl geçmiş, çocukken yıkık evler hala yıkık, asfaltları aynı yamalıdır.
büyüdüğümüzü zannederiz, kendini büyük sanan mahalleler gibi.. uzun sanan yollar gibi.
en son kamer gençin ölümüyle beni sarsan andır. yani artık ölümlerin bir bir sırayla geldiğini herkesin öldüğünü farkettiğiniz an başlar. şahsen benim ki artık başladı elvada küçüklük günleri.
Kira, internet, elektrik ve bilimum bütün faturaların önünde sıralandığı, "vay anasını ben şimdi hapı yuttum" deyip yaşamaya devam ettiği andır. Özetle sorumluluk almaya başladığı ve bu sorumlulukların bedelini ödemeye başladığı andır. Ki belli bir yaşı da yoktur.
