imrenmek masumdur, kıskanmakzehirlidir. imrenmek insanı harekete gecirebilir, kıskanmak insanı geriletir.
imrenen kisi imrendigi seye sahip olma gayesi tasır. kıskanan kisi kıskandıgı seyi yok etmeye meyillidir.
imrenen gıpta eder, saygı duyar.
kıskanan fesatlık dusunur, hasetlik eder.
imrenmek, kıskanmanın dışavurumsal ol(a)mayanıdır. imrenen kişi bitakım sebeplerden dolayı kendini kıskanç kategorisine yakıştıramadığı için duygularına gem vurur. bence iki söylem arasında hiçbir fark yoktur. herkesin içinde bir kıskanç, bir ikiyüzlü, bir erdemli, bir sadık... vardır. önemli olan kişiliğimizin parçalarını tanıyıp parçaları bütün haline getirebilmemizdir. kendimizi bilmemizdir. aslolan kişinin kendisini başka insanlara göstermeye çalışmaktan çok kendisini kendine göstermesi gerekliliğidir diye düşünüyorum. kimse mükemmel değildir. kimse de kişiliğinin kötü yüzleriyle tanışmaz ve bu bir çelişkidir. çoğu kimse kıskanç olduğunu kabul etmez bu yüzden söylemi yumuşatarak duygular farklıymış gibi göstermeye çalışır. kıskanıyorsanız kıskançsınızdır, bitmiştir. kendimizi bilelim artık biraz, ki erdemli olabilelim..
mesela bir kıza aşıksınız ve o başka biriyle çıkıyor. yanında ki herife bakıp ne şanslı dersiniz imrenmek olur. iruspuçiçoğu bırahsana lan kızı dersiniz o dakıskanmak olur.
kullanım olarak da farklıdır. mesela; yemek yiyen birini kıskanmazsınız ama canınızın çekmesi noktasında imrenirsiniz.
kıskanmak ''onda var bende niye yok'' düşüncesinden doğar, imrenmek ise ''bende de olsa iyi olur'' düşüncesi şeklindedir.
