nöbetçi olduğunda teneffüs zillerini erken çalan nesildir ayrıca. eskiden otomatik zil yoktu, okul nöbetçisi olduğumuzda zillere felan biz basardık. az erken bitirmedim dersleri.
Çok güzel zamanlardı. Cuma günleri çantaya tıktığın o kirli örtünün kırışık kırışık görüntüsünden pazartesi olan mis gibi deterjan kokulu tertemiz olan örtüye dönüşmesi ve sıraya taktığın an yarattığı mutluluk unutulmaz.
Sıra örtüsü, perde, öğretmen masasının örtüsü utanmasalar tüm okulun perdelerini, örtülerini bana vereceklerdi.
Boş bir çantayla gelip çantanın şişmesini sağlayan bir durum.
Canım annem biraz pasaklıydı benim. (Bu onu canımı verecek kadar seviyor olmamı değiştirmedi lakin) Korkardım sıra bana gelecek diye. Hatırladım bak şimdi.
