Sanırım ne olursa olsun unutmayacak oldugumdur.taksim meydanının tam ortasında,tam da ondan otobuse binmek için ayrılacakken son bir sarıldık.ve bi anda opmuştu beni.o an için her şeyin durdugunu hatırlıyorum.ve her şey anlamsız gelmişti.sonrası 15 dk boyu suren bi opusme.neyse işte hayat guzel çiçekler falan. edit:eksileyenler babadan ogula nesil herhalde.çekememe sezdim de,romantiklikten anlamayan yazarlar işte.
devamındaki 3-4 gün bile her o anı düşündüğünde aynı heyecanı duyduğun eylem. o anı düşünebilmek için yanlız kalmak gözlerini kapatmak istersin hep ve yüreğin sıkışır.
