insan bir yıl sonra ancak aşık olduğunu anlar. Sürekli görmek ister ama neden görmek istediğini anlayamaz. içindeki duyguyla savaşır ama yenemez. Sonra bir anlarkı " ben aşık olmuşum, aşk dedikleri buymuş "
Tabiki bu flört, zina etmeyen gençler için geçerli bir haldir. Zira yeni nesillerin gerdekte ne yapacağını öğrenmek için sadıca ihtiyacı yok.
kendisi çoktan evlenmiş olmasına rağmen yıllar sonra bile rüyanıza girerek psikolojinizi sikertebilmektedir. evet o ilkokuldaki sümüğünü yiyen kızdan bahsediyorum.
Anlat anlat bitmez. Cunku o ilktir. Size ilk o oyle bakmistir. Size ilk o oyle dokunmustur. Sizi ilk o oyle sevmistir. Ilk o sizin kalbinize dokunmustur. Dudaklarina degdiginizde ilk ve sadece onun dudaklarinda midenizde kelebekler ucusmus ve heyecanlanmissinizdir. Ve evet bu sonuncusu bi daha omrunuz boyunca olmayacak. Ben kendi hayatimdan bi hikaye yazmayi dusunuyorum. 3 senemi anlatacagim. Serbestmi sozlukte acaba bilen varsa ozel mesaj atsin.
Hayatımda en özel, karakterli, iyi kalpli insandı. Bazı gençlik hataları yapmadıysam (ki aşırı rahat maddiyat yok denecek kadar maneviyat) gibi bir boşluğun içinde, şuan karakterinde insanların övdüğü güvendiği beni ben yapan şeyler onun sayesindedir. Ve toprağa verdim hiç beklemediğim bir sabah aldım haberini. Ve boş beleş eleştiriler herkesin kendine herkes yaşadığını bilir. Hayatın en özeli saf duyguların en kıymetlisi. ilk hoşlantıyla karıştırılan yeganedir.
Sol frame de gördüğüm bir başlıktan buraya geldim. Herkesin farklı farklı tanımladığı kişidir.
Öncelikle herkes takdir eder ki ilk aşk değil son aşk önemlidir her zaman. Fakat şöyle bir durum olduğunu fark ettim:
ilkokul 1den 5e kadar aynı okulda okudum. Memleketimdi, o arkadaşlarımla hala görüşüyorum. içlerinden biri de ilk platonik aşkımdı. Ortaokula geçince başka bi ilçeye, başka bir okula gitmeye başladım. O duygularımdan eser kalmadı ve benim için başka önemli insanlar oldu... şu an dönüp baktığım zaman o anki durumda neyinden etkilendiğimi anlayamıyorum, anımsayamıyorum. Şimdi de en az senede bir kaç hafta görüyorum, tamamen arkadaşım gibi. ikimiz de artık o çocukluğumuzdaki kişiler değiliz.
Dolayısıyla başından beri anlatmak istediğim o noktaya geleceğim. Hayatımızdaki herkes bu olaydaki gibi son aşkımız olmadığı sürece aşk kavramının içini doldurmak bir yana dursun, tamamen anlamsız geliyor. 8 yaşında sizin için aşk olan şey 18 yaşında "çocukluk" oluyor da 18 yaşında olan bir şey 28 yaşımızda neden "ilk aşk"ımız oluyor?
Bu entryi, çocukluğunda ve gençliğinde romantik tabulara maruz kalmış bireyleri hedef alarak yazdım. ilk aşk özeldir, ilk aşk unutulmaz bla bla bla. Bi kere unutmak ne demek? Hayatımızdaki en değersiz insanla bile anılarımızdan parçalar kalır hafızamızda. Ha unutamamaktan kasıt onu sevmekten vazgeçememekse kaybetmezdik o zaman niye kaybedelim. Sizi istemeyen birinden yıllar içinde illa soğursunuz zaten eğer kaybetme sebebi karşı taraf ise.
Neyse çok uzattım, biraz realist olun arkadaşlar. Gerçekte var olmayan olgular yaratıp ne küçüklerinize bunları aşılayın ne de kimseleri zan altında bırakın.
Kalbimde derin yaradır. Gittikten sonra koltuk değnekleri elinden alınmış salak gibi kaldım. Onun yeri hep ayrı kalacak bana çok şey kattı. Mekanı cennet olsun dediğim mükemmel adamdır.
masumdur. sonra aşklarınız da sizinle beraber kirlenmeye başlar. ayak oyunları, yalanlar öğrenilir. daha hesaplı kitaplıdır her şey. başka aşklar da yaşarsınız ama asla ilk aşk gibi yalansız, çıkarsız olmaz.
benim ilk aşkımın adı ahmet''di. çokomel gibi bi oğlandı. tabi ki aynı mahalledeydik. sürekli kıyafet değişir, onu görebilmek için apartmanlarının önüne giderdim. birkere gözgöze gelebilmek için bi aşağı bi yukarı yürür, heyecandan ölücek gibi olurdum.
hiç unutmuyorum bir gün oturdum ahmet'e kenarında kalpler, çiçekler olan bir mektup yazdım. ama o acemilikle anneme yakalandım. evde kıyamet koptu. aşkımız ergen psikolojisi konusunda cahil olan zalim annemin dayağıyla başlamadan bitti. *
sonra mahalleden taşındık. aradan yıllar geçti. duydum ki ilk aşkım, yeşil gözlüm lösemiden ölmüş. oturdum çocuk gibi ağladım. sanki o gün sevmişim gibi canım yandı. sonra neden bu kadar üzüldüğümü düşündüm. ahmet benim masumiyetimdi, dizimdeki yaralar, özlediğim mahallemdi. o benim çocukluğumdu.
Zaten asik miyim diye düşünülüyorsa aşık degildir kişi. Öyle hissedilen duygular, tutkular , vicdanlar , özceriler ... Hepsi bir bütündür. Vazgeçmek neredeyse imkansızdir. Her zaman direnilir. istenir. istemek çok önemlidir. Gururlu aşktan güzeli yoktur. Büyük bir olgunluktur. Sonsuzdur.
Gördüm geçen gün onu 3 yılı aşkın bir zamandır hiç karsilasmamisken.ben bir hayli değismisken o hiç değişmemiş. En derbeder hallerime alışık olduğu için bu metamorfoz geçirmiş halimi tanımadı.ama ona dair birşey kalmamiş içimde.ama inkar edemeyeceğim ki hala o tertemiz insansın,bozma hiç kendini dostum.
Ben bunu çok sevdim sözlük. Ilkokul 5den üniversitenin başına kadar sevdim. Onun hayalimdeki kişi oldugundan emin bir şekilde devam etti bu. Bir sure sonra çektim kolundan dedim böyle böyle. Sana karşı hislerimi biliyorsun ve bu galiba hiç bitmeyecek. Ya bana yol ver, umut olmadığını söyle konuşmayalım bundan sonra yada gel koluma gir vs vs. Buda yakın zamanda istemediğini falan zirvaladi ama yalan söyledi. Az biraz insan sarrafi olan biri anlar zaten gözlerden ne hissettiğini. Neyse günler geçti. Ben yurtdisinda birisi ile tanıştim. Buna da bu tanıştığım kıza napsam beğenir tarzda sorular soruyorum ve elbette biraz kiskandiriyorum. He söylemeyi unuttum biz arkadaş kaldık bu arada. Ama iletişimi koparmiyoruz. Abi bunda bir tripler bir tavırlar. Bulsa boğacak beni bir kaşık suda. Megersem o aralar liseden beri çıktığı çocuktan ayrılmış ve anladigim kadariyla benden bir söz bir ışık bekliyormus. Ben tabi gururlu genç sen miydin beni istemeyen beter ol tavirlarinda cokta sakin sorular sorup cevaplar alıyor, arada da onun sorunlarını dinler gibi yapıyorum. Bir gece skype yapalim dedi. Açtık ve saate bi baktım 6saat konusmusuz. Lan ben annemle babamla konuşmuyorum o kadar dedim güldük falan. Günler kovaladı birbirini. 5 yılı devirdik üniversitede ve döndük eve. Konuya geliyorum sakin.. şuan kendisi yalnız ve benim bir sevgilim var. Ben işsiz o çarşıda bir yerde çalışmakta. Öğle araları yalnızlıktan ve mutsuzluktan dem vurup beni yanına çağırıyor. işin garip yanı hali vakti yerinde bir ailesi var ve calismaya ihtiyacı yok. Tüm kız arkadaşları evlendi ve bu birilerini bekler gibi yapıyor. Çünkü bu idealist kız artık evlenmek istiyor ama birseyler onu engelliyor. Abi bu umarım beni beklemiyordur. Çünkü sevgilimi kendisi istemedikce birakmayi dusunmemekle beraber sevgilime oranla malum kızla kafalarimiz acayip uyusuyor. Ne yapacagimi bilmiyorum ama şunu biliyorum. Gercekten sevilen ilk sevgili asla unutulmuyor. Bir de onunla arkadaş olmak cok garip bir duygu.
Hani ilk aşk dediğin gidip oyuncağı kafasına vurup tekme atmaksa onu yasamadım değil. Hak etmişti. Sen kalk elin hilal ine mavi boyamı kullanabilirsin de. Hadi boyasında değilim de annesinin beslenmesine koyduğu yaprak sarmadan verdi ya gözümden düştü. Baktım çok düştü bir de yere düssün dedim.
Ama güzeldir ya masumiyetin resmi resmen. Bu olay olduktan bir saat sonra oyun oynamıştık hep birlikte.
