kendini sık sık hatırlatan ve çok sevdiğim bir laf var: "ayrıcalığa alışık olduğunuzda eşitlik baskı gibi gelir."
ilişkiler başlamadan önce bir taraf mutlaka daha fazla seviyor. daha fazla seven, karşısındakine gördüğünden çok değer veriyor. ancak bunun sürekliliği yok, takdir edersiniz ki. ve iki taraf da aynı seviyeye geldiğinde "değiştin" tartışmaları başlıyor.
sonuçta ilişkinin adaleti ilk başta kurulmadığından, sonradan sağlanan adalet ilişkileri bozuyor. zira kimse fethettiği kaleleri vermek istemez.
böylece, bir sonraki adaletsizlik için insanlar yeni maceralara atılıyor.
Karma.
Şöyleki yaşattığın şeyi yaşamadan ölmüyorsun. Çok üzüldüğümüz şeyleri biz de bir başkasına yaptık geçmişte. O yüzden doğru insanı aramak yerine doğru insan olmak önemli.
ilişkilerin bitme sebebi sıkılmak değildir. ilişkilerin bitme sebebi maymun iştahlılıktır. ilişkilerde, ilk o kişiyi sevdiğini düşünmeye başladığında bile, aslında aşık olduğun için sevmemişsindir, kendini kandırıyorsundur. Sevmek ve aşık olmaya dair sadece televizyonda izlediğin o saçma aşk enstanteneleri etkili olmuştur. Bu da o ilişkilerin yapmacıklığındaki en etkili sebep zaten. Yani, birbirini sevdiğini zanneden çiftler, sadece izledikleri aşk dizilerindeki o saçma aşk masallarına kendilerini inandırdıkları için sevdiğini zannediyorlar, sonraları da birbirlerinde hissettikleri o ilizyon ortadan kalkınca da, ilişkileri bitiyor. Bu devirde yaşanılan aşkların çoğu taklidi oluyor, yapmacık, aynı fabrikalarda üretilen ürünler gibi, ya da kimyasallarla, hormonlarla üretilen meyveler gibi, sadece görünümü meyveye benziyor, tadı tuzu yok..
bir de farklı bir tarafı var ki, ilişkide tutku ve heyecan yoksa o ilişki de yürümüyor. böyle deyince kulağa dolgun ama içi boşmuş gibi geliyor fakat düşündüğünüz zaman gerçekten öyle.
