doğrusuyla yanlışıyla tarihi bir şahsiyet Osmanlı padişahıdır. Tarihi şahsiyetleri neredeyse küfür ederek yerden yere vurmak oldukça yanlıştır. Atatürk de Abdülhamit de diğer tarihi karakterler de iyisiyle kötüsüyle bize birikim katmıştır ve ecdattır
aslında şimdiki sözde hayranlarının hiç de seveceği türden bir padişah değildir;
kendi döneminde basılan 4000-5000 çeşit kitabın sadece 200 tanesi din ile ilgilidir. birçoğu bilim, sanat ve batı kaynaklı romanlardır.
yine aynı şekilde sarayda müzik okulu açan, bunu ülke genelinde açtırdığı müzik okullarıyla devam ettiren ve hatta daha da ileri gidip memleketin ilk kadın bando takımını kuran insandır.
yine aynı şekilde sarayına ünlü tiyatro ekiplerini özel davetle çağırıp gösterilerini izleyen, opera eserlerine bayılan ve aynı şekilde sarayında sık sık opera eserlerinin çalınmasına vesile olan bir insandır.
bunlara ek olarak sağlık ve bilim alanında batıyı yakalamak adına batı tarzı onlarca reformu bulunmaktadır.
ve hatta askeri okulları da aynı şekilde batı normlarıyla düzenleyip, mustafa kemal ve silah arkadaşlarının yetişmesine vesile olmuştur.
cumhuriyetin ve atatürk ilkelerinin temeli önce 2. mahmud, sonra abdülaziz en son olarak da 2. abdülhamid tarafından atılmıştır.
Abdülhamid Han büyük meseleler karşısında bunalan Osmanlı Devleti’ni bundan sonra dahiyane bir siyaset, adalet ve fevkalade bir kudretle yönetti. Düyun-u Umumiye idaresini kurarak iki yüz elli iki milyon tutan devlet borçlarını yüz altı milyona indirdi. Memlekette büyük bir imar faaliyeti ile eğitim ve öğretim seferberliği başlattı. Çoğu şahsî parasından olmak üzere cami, mescit, mektep, medrese, hastane, çeşme, köprü vs. gibi toplam 1552 eser yaptırdı. Ülkenin dört bir yanını demiryolu ile döşedi. Yunanlıların Girit’te isyan çıkarıp, Türkler arasında toplu katliamlar yaptırmaya başlamaları üzerine, Yunanistan’a harp ilan etti. Alman kurmaylarının altı ayda geçilemez dedikleri Termopil geçidini 24 saatte aşan Osmanlı ordusu, Atina önüne vardı. Yunanistan’ın tamamen Osmanlı eline geçeceğini anlayan Avrupalı devletler, sulha zorladılar ve bunda muvaffak oldular.
Tahta çıktığında Osmanlı Devleti tam bir bunalımın eşiğindeydi. Karadağ ve Sırbistan’da savaş aleyhimize dönmüş, Bosna-Hersek ve Girit’te ayaklanmalar çıkmış, mali kriz son haddine varmıştı. Bu arada sadrazam Mithat Paşa ve arkadaşlarının isteği üzerine 23 Aralık 1876’da Birinci Meşrutiyet ilan edildi. Ancak gayrimüslimlerin dahi yer aldığı Meclis-i Mebusan’ın ilk işi Rusya’ya harp ilanı oldu. 93 harbi diye tarihe geçen bu savaş, Osmanlı Devleti için tam bir felaket getirdi. Ruslar istanbul önlerine kadar geldi. Bir milyondan fazla Türk, Bulgaristan’dan istanbul’a hicret etti. Mütareke isteyen Sultan Abdülhamid, ilk iş olarak devleti parçalanma ve yok olma yoluna doğru götüren Meclis-i Mebusan’ı kapattı (13 Şubat 1878) ve devlet idaresini eline aldı. Ayastefanos antlaşması ile Osmanlı Devleti Makedonya, Batı Trakya, Kırklareli, Kars, Ardahan ve Batum’u kaybediyordu. Ancak ingiltere ile anlaşan Abdülhamid Han, Kıbrıs’ın idaresini onlara bırakmak şartıyla, yeniden topladığı Berlin Konferansı’nda kaybedilen toprakların bir kısmına sahip oldu.
yahudilerin Filistin’de bir cumhuriyet kurma teşebbüslerinin karşısına çıktı. Onların Osmanlı borçlarını bütünüyle silelim tekliflerini reddetti. Bu toprakların kanla alındığını, asla terk edilemeyeceğini sert bir dille bildirdi. Filistin topraklarının yahudilere satılmaması için gerekli tedbirleri aldı. Doğu Anadolu’da Ermeni hareketlerine karşılık Hamidiye alaylarını kurdu ve bölgede asayişi temin ile Osmanlı hakimiyetini pekiştirdi.
Sultan Abdülhamid Han’ı tahttan indirmeden Osmanlı Devleti’ni parçalamanın ve islam’ı yok etmenin mümkün olmadığını gören bütün iç ve dış düşmanlar bu Türk hakanına karşı cephe aldılar. Bir taraftan Sultan’ı gözden düşürmek üzere her türlü iftira ve kötüleme kampanyaları yaparlarken, diğer taraftan suikastlar tertip ettiler. Ermeni asıllı Fransız yazar Albert Vandal’ın “Le Sultan Rouge=Kızıl Sultan” şeklinde ortaya attığı iftiraları aynen alan bazı gafiller, ansiklopedilere bunları yazarak genç nesilleri aldattılar.
Bu arada Padişah’ın devlet idaresinde nüfuzunu kırmak isteyen batılılar, ittihat ve Terakki mensuplarını kışkırtarak 23 Temmuz 1908’de ikinci Meşrutiyeti ilan ettirdiler. Böylece otuz yıl durmuş olan facialar tekrar başladı. 31 Mart Vakası sebebiyle ittihat ve Terakki ileri gelenleri tarafından tahttan indirilen Abdülhamid Han, Selanik’e gönderildi (27 Nisan 1909). 10 Şubat 1918’de Beylerbeyi Sarayı’nda vefat eden Abdülhamid Han’ın naşı Çemberlitaş’ta dedesi Sultan II. Mahmut’un türbesindedir.
31 mart olayı sonucu şeriat isyanı çıkarttığı gerekçesiyle tahttan indirilmiştir. şu anda da bir "fikirdaş"ı televizyonda kendisi hakkında konuşmakta. bir bunu alet etmedikleri kalmıştı siyasete.
kendisini çok tanımam ancak şeriat istemesi ile hatırlanan bir padişahın bunca yıldan sonra propagandasının yapılması bazı şeyleri açıklıyor. şeriata doğru gidiyoruz ve dur diyen yok. bir gün iran devriminde olduğu gibi benim düşüncemdeki yüz binlerce insanı tek gecede öldürecek güce geldiklerinde de her şey için çok geç olabilir.
bu söz düşüncelerimi açıklıyor aslında;
bir gün memleketimin yanağına öpücük, başucuna bir not bırakıp gideceğim ve notta şöyle yazacak; "öyle güzel uyuyordun ki uyandırmaya kıyamadım." (aziz nesin)
Osmanlı imparatorluğunun 33. padişahı. 1876 - 1909 yılları arasında hüküm sürmüştür. Türklerin Hakan'ı olarak adlandırılır. Dönemi süresinde çarşafı yasaklamış ve çarşaf giyen kadınlar için " in mi cin mi anlaşılmıyor" demiştir.
19. Yy dünyasının en büyük ve en zeki lideridir bir nevi cumhuriyete zemin hazırlamıştır hauatı boyunca kurtlarla mücadele ederken türkiyenin gelişip modernleşmesine uğraşmıştır.
en çok pohpohlanan tarihi isimlerden biridir. Ne tesadüftür ki anadoluda demokrasinin tarihi temelde abdulhamid' in gücünün kısıtlanmalarını içermektedir. iktidarını kaybetmemek için elinden geleni ardına koymamış, muhaliflerini sürgün etmekten, tutuklatmaktan, hatta meclisi kapatmaktan geri durmamıştır. Ayrıca dış politikada osmanlilarin en çok toprak kaybettiği yönetimlerden birini vücuda getirmiş.
Sağcı kesimlede en fazla dini yönü ilgi görüyor, hayran kitlesini oluşturanlar da bu kesim zannederim. Böyle düşünen arkadaşlara tavsiyem tarih okumalarıdır. Osmanlıda genel geçer olan şey her zaman mantık ve fayda olmuştur. Bu sebeple bir karar fayda getirecekse dinle çelişmesi hiçbir öneme sahip değildi. Padişahlar sadece meşruiyetleri sorgulanmasın diye teyyareden fetva çıkarttırırlardı. istediklerini vermeyen şeyhulislami da yenisiyle değiştirirlerdi.
Bazı konulara duygusal bakmaktan ziyade akıl ile yaklaşmalı, gerçekleri görmeliyiz.
Osmanlı'nın en buhranlı döneminde tahta geçmiş olan padişah. Yaşadığı dönemi iyi analiz etmeden yargılamanın anlamı yok.
Nasıl bir dönemde tahta geçmiş, kimlerle mücadele etmiş iyi anlamak için `bir darbenin anatomisi' isimli kitap okunmalı.
ümmetçi olduğu için osmanlıcı ve ülkücü kafalarca yüceltilen başka bir esprisi olmayan paranoyak. sırf ümmetçi olduğu için yüceltiliyor. zaten nerede bir arapçı varsa sözlüğe doldurmuşsunuz.
