birden monologlarımda belirmiş olan söz öbeğidir. şu şekilde devam etti;
"şöyle ki; sen dahil bütün insanlar iki yüzlü kardeşim, bunu kabul ettiğinde bu beyanı da kabul edeceksin. senin için çok zor olacak belki ama emin ol günün birinde kabul edeceksin. belki de ettin de bana itiraf etmeye çekiniyorsun. kendini objektif olarak değerlendirmeye alman bu kabul sürecini hızlandıracaktır, kendini benden daha iyi tanıyorsun neticede ben her anında yanında değildim fakat sen her zaman kendi eylemlerine şahit oldun. düşüncelerine vakıf değilim fakat sen istemsizce aklından geçen her şeyden haberdarsın.
harika bir insan olmandan dem vurmadın belki hiçbir zaman ama muhtemeldir ki sana karşı kusur işlemiş olan insanları acımasızca yermek sana akıl almaz hazlar yaşattı. sahi hangi hakla onları tenkit ettin? kendindeki kusurlardan münezzih bulunmadığın belki o ayıpladığın kusuru binler kez işlediğin halde neden onların da aynılarını işlemesi seni hiddetlendirdi? menfaatine mi aykırıydı yoksa? bir de menfaatçi çıktın. sahi sen hangi menfaatine bulunmayan bir şeye muhabbet besledin? allah ı bile menfaat uğruna benimsemedin mi? muhteşemsin. fakat iki yüzlülük meselesinde ve ne yazık ki yalnızca o konuda muhteşemsin."
