Kusura bakmayın fakat şahsen ben 42 yaşında biriyle birlikte olmak istemem. Eminim ki birçok kadın da bu fikirdedir.
O yaş aralığının ne işi var o kadar yaşlı insanla.
Tabii tercih elbette, anlıyorum.
Bence yaştan çok iki insanın aynı dili konuşabilmesi ve hayatı aynı standartta yaşayabilmesi gerekir. Yaş farkımız dokuz. O çalışan ve vakitsiz biri ben öğrenci ve vakti bol biriyim. Kendimi onunla çoğu zaman kısıtlanmış ve monoton hissediyorum. Çünkü ani bir plan yapıp bir şehir veya etkinliğe gidemiyoruz. Sürekli onun saatlerine uymak zorundayım. O deneyimli biri hayat onu kalıplaştırmış, çizmiş, karalamış ama ben öyle değilim. Çizgilerim, sınırlarım, bir iş sorumluluğum, hesap vereceğim kimse yok kafama göre yaşıyorum. Her zaman yaş farkını savundum ama yanıldım. insan yaşı değil hayatı yaşayabileceği biriyle birlikte olmalı. insan Haftada birkaç akşam sürekli aynı yerde aynı mekanda aynı kahveyi içmemeli veya bir etkinlik için yıllık izni beklememeli.
O Hayatının rayını, karekterini oturtmuş. Ben değişiyorum. Onunla tanıştığım ben ile bugünki ben aynı değil. Ama o ilk tanıştığım insan. Çabalıyorum alttan alıyorum, anlayış göstermeye ve uzlaşımcı olmaya çalışıyorum. Onu anlıyorum. Ama rahatsız olduğum şeyleri ona söylüyorum asla eylemleri değişemiyor, düzelmiyor. Ona bende rahatsız olduğun şeyleri rahatlıkla değiştirebileceğimi söylüyorum. Ama bu onun için kolay değil. Standartlarını oturtmuş.
Yaş önemli değil. Asıl olan hayatı benzer standartlarda yaşayabilecek. Bir sabah plansız bir kahvaltı, etkinliğe veya evden öylesine çıkıp birlikte yürüyebilmek isterdim. Keşke arkadaş kalsaydık diyorum son zamanlarda.
Bu konuda çok büyük konuşup sonra bu büyük konuşmalarını bir bir yaşayan birini çok yakından tanıyorum. Ne olursa olsun büyük konuşmayın canlarım, verebileceğim tek tavsiye bu.
