Beraberinde sana olan tüm sevgimi, yaşadığımız tüm güzel günleri, içimde sana karşı bitmek bilmeyen özlemi, seni her gördüğümde aşktan parlayan gözlerimi, sadece senin için attığını çok iyi bilen kalbimi de, götürürsün sanmıştım.
Oysa bitmedi. içimde bana dair herşey bitti de, sana dair hiçbirşey eksilmedi.
Anladım ki ben durumsuzmuşum. Anladım ki ben kelimesizmişim. insanlar en güzel kelimeleri yaşadıkları durumların ardından çıkartabiliyormuş. Yaşanmayan acıların kelimeleri sözlükten seçme oluyormuş. Sensizliğin acısının nasıl olabileceğini hep tasvir etmiştim. Gittiğinde kendime söyleyeceğim çok fazla kelimem var sanıyordum.
Ama olmadı.
Kendimi teselli için bir araya topladığım kelimeler düzenli ve güzel bir cümle olamadan dağılıp gittiler. Bir kez daha anladım, ben bu durumlar için kelimesizmişim, kelimesiz, çaresiz, geçmişsizmişim...
Sensizliği hissettiğim ilk gecenin, saatleri çoğalırken ben azalıyordum. Bir insanın saniye saniye azalmasını seyrettim suretimde. Böyle acılar ilk saatlerinde vururmuş insanı, sonrası hikayenin senaryolaşması..
Bütün gece hayat yanımdan aktı geçti. Ben hiç de düşündüğüm kadar güçlü olmadığını hissettim. Güç insanın zayıflıklarını kullanmamasıymış, ben, bütün zayıflıklarım yastığım gibi başımın altında dururken, geceyi bitirdim.
