Hayal kırıklığına bundan sonra uğrayamam çünkü herhangi bir şey beklemiyorum. üstelik bu umutsuzca da hissettirmiyor, aksine her şey kontrol altındaymış gibi.
Umarım bir şeyleri doğru yorumluyorumdur, umarım ne safmışım demem günün sonunda, şüphe ve karamsarlık öğrenmem gereken hisler galiba, 2 haftadır falan kafamda bunlar dolanıyor.
Sabrımın her zerresini zorlayan hayata karşı tek tutanağım misafir odasının duvarında öylece cansız duruyor. Eskitme ahşap çerçevenin içinde bir daha hiçbir zaman tamamlanamayacak olan aile fotoğrafımızda saklı sabrımın direnişi.
keşke umurunda olan kişi ben olsaydım diyerek iç geçiriyorum ama sonra çıkmaz sokakta tıkanıp kalmak kesin olduğundan iyi ki umurunda başkası var diyorum.
