yemek yemenin verdiği yapay mutlulukla kendini avutup, gelecek olan pıt pıt yağları düşünememektir. bu da hüznün promosyonu oluyor. yani hüzün promosyonlu kaçış.
kimi türlü tenlerin tadında unutmak ister hayatı kimi yemek tadında. oysa kaçmak yerine üzerine gidip o hüznün yerine başka bişey koysak olmaz mı ki?
