tam 4 ay süren haftada 2 saat sırf o kızın gözlerine bakabilmek için devam ettiğin derslerde tek kelime dahi edemeden, utanç ve kayıpsızlık cesaretiyle, adını bulup buluşturup, feysten ekleyip, gördüğün ilk şey... yıkılma anı... sevmek için sevdiğini tekrarlayıp, kendini teselli etmek. yalansız bir dünyada olsaydık eğer, sevdim diyecek kadar göz göze gelmezdik. belkide, kendimi kandırmak için, evrenin başka bir yerinde kendimi o kızla mutlu bir beraberlikte düşünmezdim. ama yalan işte, herşeyin yalan olduğu bir dünyada insan ilk kendini kanndırıyor. öyle değilmi...
bilmiyorum o çocuğu seviyor mu ? büyük ihtimal seviyordur az biraz. ama o çocuğun sevgilisi sıfatını taşıması onu sevdiğini göstermez ya belki de sevmiyordur. belki de benim hakkımda " acaba " diye düşünüyordur belki de düşünmüyordur. insanı böyle sorulara iten, depresyona sokan üzücü durum. benim gibi gidip konuştuysanız ve reddedilseniz artık yapacak hiç bişey yoktur tabi ondan ayrılmasını beklemekten başka. ama gidin bi sorun belki de sizin kaderiniz ben gibi olmaz belki o da sizi seviyordur. olmassa siz de beklersiniz ben gibi onun o çocuktan ayrılmasını.
şu an benim delicesine aşık olduğum çocuğun sandığı bir durumdur. onun da benden hoşlandığını düşünüyorum (elbette gerçeği bilemem)ama bir sevgilim / sevdiğim var sanıyor muhtemelen ve mesajlarıma cevap vermiyor. belki de bu kötü yanlış anlama yüzünden niyeti varsa da vazgeçecek.
kısacası derinden bir of çektiren durumdur.
tabiri caizse; kişinin anasını ağlatır. kendimden biliyorum; hoşlandığım kız nişanlıymış be sözlük ahali, dünyam yıkıldı resmen.
birde insan oğlunun yapısı gereği, kaçan kovalanır... kız nişanlı olduğu için onu elde etmek mümkün görünmüyor; bende onu elde edemediğim için aklımdan bir türlü çıkaramıyorum, bir başka kıza yönelemiyorum, birbaşkasına aşık olamıyorum, çok berbat bir durum içerisindeyim; acaba intihar mı etsem.
