öncelikle hoşlanılan kız furyasına katıldığım için çok mutluyum. bunu belirtmeden geçemedim.
şimdi burda emir verilen kim? diye soranınız olabilir. tabi ki hoşlanan kişi. şimdi tanım:
insanı bir anda soğutan hadise. düşün şimdi kızla karşılaşmışsın. (hani hoşlandığın sıralarda da sürekli karşına çıkar ya? nasıl bi tesadüfün ellerindeyse artık şu hayat.) naberler, nasılsınlardan sonra kızın ayağı takılır ve düşeyazar.
işte o anda bütün gücünle koluna yapışıyorsun sevgili okur. hayal et. kızı yakaladığın an nasıl teşekkürler edeceğini, nasıl da kahraman oluverdiğini filan hayal ediyorsun...
fakat o da nesi? kız çemkiriyor sayın okur. bildiğin çemkirmek işte. "allah kahretsin yaaa" diyor. bağırıyor. yırtınıyor. bu sefer ikinci bir hamleyle yatıştırmaya çalışıyorsun. yine hayalinde aynı sahneler. ilişkide level atlamışsın. telefonlaşmalara, buluşmalara başlayacaksın belki de...
işte o ses. o hoşlandığın ses. ama o hoşlandığın şekliyle değil, hoşlanmadığı bir şeylerin varlığına incelmelerle, kopmalarla, cızırtılarla isyan eden bir şekilde. hayallerine ara veriyorsun. kulağına gelen sesler aslan saldırısından kaçan gergedanlar gibi hücum etmeyi bırakıyorlar kulağına. eski düzenli dalgalarıyla geliyorlar: "beni amfide bekle!".
bu emir cümlesi, bu çığırından çıkmış ses seni ziyadesiyle rahatsız ediyor. çerçeveyi kırıyor ve içinden o hoşlandığın kadının resmini düşürüyor. yerine gözü dönmüş bir nazi generali koyuyor. tiksiniyorsun artık. bir an önce dersliğe gitmek istiyorsun.
işte sözlük. böyledir hoşlanılan kızın emir vermesi. insanı bir anda realizmin kucağına atar. iyi de yapar. severim ben realizmi. daha sıcaktır. daha içtendir. yapmacıktan uzaktır.
