bazı filmler o denli etkilemiştir ki bünyeyi izledikten çok sonra bile gözünüzün önünden gitmez. o vurucu sahneleri size kattığı yoğun hislerle düşünür durursunuz. akılda yer etmiştir. bazısını bilmem kaç yıl önce izleseniz bile. hani kaçış yoktur, unutamazsınız. zaten unutmak gibi bir derdiniz de yoktur. onu izlediğiniz için memnunsunuzdur. arada filmlerden konu açıldığında şevkle ismini zikredip onu izlediniz mi dersiniz. enteresan bir çekim alanı oluşmuştur. bi güzel vurup vuruşturmuştur siz de hapı layıkıyla yutmuşsunuzdur.
hiçbir şekilde unutulmayan filmler genelde kötü olmazlar. izleyicinin elinde zamana meydan okurcasına sevilir sayılırlar. o malum film de *** haşmet ibriktaroğlu'nun hatunu kurtarmak için randevuevine gelip saklandığı sahne var mesela. erdal özyağcılar karakteri bozuk foto muhabiri olarak iş çevirmekte. haşmet (yani sadri alışık) kendi kendine konuşur: '' ya kız razı olursa her şeye şimdi ne bok yiyeceksin bilmem işin sonunda rezil olmakta var.'' unutulur mu bu film, bu sahne, bu replikler? Gene diğer malum film de ağustos böceği ve karıncanın hikayesini tersten okur bardem, enfestir, unutulmazdır. Aynı kriter sahnesi gibi. Diğerinde, kartların içinden birisini seç der esas kız? Uzun uzadıya düşünülüp biri seçilir. O kartlar, minimal mutluluk kareleridir aslında. Minimaldirler ama hayli manidardırlar. ikisi bir aradadır yani. **
izle unuttan çok şey söylemeleri mi, felsefeleri mi artık bilmem de vardır bazılarıyla bu çekim alanı? Yıllar geçmiştir akıldaki o sahne gelir kapıyı çalar. ''unutma beni!''
