misafir sıfatıyla gelip de koltuğa yerleşenlerdir. öyle bir otururlar ki kadı gelse kaldıramaz o derece. kahve, çay, börek ne varsa indirirler mideye. bunlar kapıyı çalınca evde yokuz demek lazım.
ailemiz. hep yanlarımızda olacağı sanıp , onlara sevdiğimizi bile sölemeyiz. nasılsa yarında yanımızdalar diye düşünürüz. ve tabiki sevdiğiniz insan. hiç bırakmayacak gibi gelir. hiç bitmeyecek gibi. tek bildiğim eğer birine cidden değer veriyorsanız bu kim olursa olsun onu bunu söylemek için geçikmeyin asla. birini delice özlemişseniz yine söyleyin. bazen kırılan gururumuz buna izin vermesede, şunu unutmamak gerek: sizin sevdikleriniz değil, sizi seven insanlar sizi terk etmeyecektir sadece ve hayat yazdığınız kelimeler , hissettiğiniz düşüncelerden bile daha çabuk tükeniyor.
sevdiğiniz fakat sevdiğinizi farketmediğiniz insanlardır bazen. çat kapı gelirler rahatınızı bozduğunu düşündüğünüz ne gitmesi için saniyeleri saydığınız insan gittiğinde anlarsınız yokluğunu boşluğunu. olur mu öyle şey demeyin oldu.
onlar da birgün giderler.
şartlar bağları zayıflatmış, kişileri birbirinden uzaklaştırmıştır. ve taraflardan biri gitmemek için direnir. işte o zaman bir şekilde kişinin kıçına tekmeyi basmak şart olur. tekmeyi basan kişinin canı yiyenden daha çok yanar. fakat yapılması gereken ve hayati önem taşıyan bir görevi yapmanın huzuru ile hayata devam edilir. hiç gitmeyecekmiş gibi duran insanlar ilerde sadece ufak bir tebessümle hatırlanır ve üstünde düşünülmeden hayatın diğer meşgaleleriyle uğraşılmaya kaldığı yerden devam edilir.
o gün gelip de gittiklerinde insanı yaşadığına pişman eden insanlardır.. hayattan soğuturlar, hayallerinizi yok ederler, planlarınız alt-üst olur.. ne inanç bırakırlar artık sizde ne de gülümseyebilecek bir zaman dilimi.. yokturlar artık ve size doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakırlar.. doldur tekrardan doldurabilirsen..
inanmazsınız artık gelenin her insanın "gitmeyeceğim" deyişine ve siz de diyemezsiniz artık hiç kimseye "gitmeyeceğim" diye..
yeni bir hayat, yeni insanlar, yeni umutlar, hayaller ve hiç olmamasını dilediğiniz yıkımlara hazırlarsınız kendinizi.. ve gelen her insanın gideceğini bildiğinizden ceplerinize doldurduğunuz sevgi sözcüklerini, avucunuzda taşıdığınız hayallerinizi dökmezsiniz bir çırpıda kucağına.. yeni bir "sende gittin ya" kalıbı ile başlayan, içinde "hoşçakal ve güle güle"yi barındıran kelimeler dizmemek için ardı sıra sessizce beklersiniz, hani olur ya belki gitmez işte o zaman sakladığınız tüm duygularınızı bir bir çıkartıp yayarsınız gökyüzüne, o zaman aslında bu mutluluğu yaşamak için acı çekmek gerektiğini anlarsınız.. * o gelen "ya giderse?" diye daha önce yaşadığınız hayatın aynısını yaşamamak için kendinizce önlemler alırsınız o gelene farkettirmeden.. ama, amasız bir gelişe şahit olmamıştır hiçbir zaman "gitmeyeceğim" sözüne inanıp gidenleri seyretmek gibi azaba mahkum olan..
ömer hayyam ne güzel söylemiş vakti zamanında;
"sen hiç gitmeyecek gibisin değil mi? o gidenler de hep senin gibiydiler.."
