Gelip gelmemenin belirsiz olduğu bir durumdur. Aslında hiç gelmeyeceği bilinmez. Eğer ölünceye kadar aynı şekilde beklemişsen öğrenebilirsin belki bunun yanıtını... Bu nedenle de saçma bir cümledir. Hiç gelmeyecek biri de beklenmez. Bekliyorsan umudun vardır. Geleceğinin hayalini kuruyorsundur, o umut veriyordur... Ne bileyim! Bu tür beklediğini iddia edenler - buna yazar kişisi de dahil- birgünün sonunda pes etmişlerdir. Ya da pes edeceklerdir. Ve adı da "hiç gelmeyen" olmuştur -olacaktır- o vakit. Oysa başta dediğim gibi, bilinmez bu. Çünkü o kadar beklemedin.
beynin bilip kalbe inandıramadığı gerçektir.. bildiğin halde anlam verememektir, ne zaman dü$ünmeye kalksan bir adım bile öteye gidememektir, soluksuz kalmaktır zifiri karanlıkta, en aydınlık yerde yol bulamamaktır.. kabullenmeye kalktığın an çıldıracağını farkedip, kabullenememektir..
aşk zor şey olsa gerek.
hiç gelmese de umut demek.
biri gelecekse de o olsun istemek.
gerçekleri göremeden kahrolmak,
aslında içteniçe yok olmak demek.
hiç gelmeyecek birine umut bağlamamak, beklememek gerek.
gelmeyeceğini biliyorum çünkü çok kararlıydın "gitme" kararını aldığında. oysa ki ben hiç "gidebilme" ihtimalin olduğuna dahi ihtimal vermiyordum. o kapıdan çıkıp gittiğinde ise bunun bir tiyatro perdesinde oynanan oyun sanmıştım. oyunun sonunda perdeler inecek ve biz el ele sahneye çıkıp seyircileri selamlayacaktık. çocukluk işte öyle inanmışım. kandırmışım kendimi.
gidişine hiç inanamadım. ama döneceğini tahmin ediyordum. ümitlenmişim işte. aslında itiraf etmeliyim ki o "dönebileceğin ümidini" de çok sevmiştim. bir yalanı sevdim biliyorum. şimdi ise içimden mırıldanıyorum kendi kendime:
"yalanlarımız güzel, inanması zevkli."
gelmeyeceğini biliyorum ama gel bunu seni çok seven gönlüme anlat. aldattın sen beni ya. hani dudakların beni sevdiğini söylerken, başkasının ellerini tutuyordun ya. sana "kahpe" bile diyemiyorum ama. hala bana dönersin diye bekliyorum bu izbe şehirde. ne kadar safım değil mi? şimdi bunları başklarına anlatıp, arkamdan gülüşüyorsunuzdur belki de. olsun ama bir şekilde aklının bir yerini işgal edebiliyorsam mutlu olurum ben. safım işte. benimkisi de böyle bir yürek.
eskiden aşk sözcüklerini duyduğum, attığın sevgi mesajlarını okuduğum telefonum şimdilerde pek bi suskun. senden gelebilcek "döndüm ben" içerikli bir mesaj ihtimaline karşın hala elimde ama. gelmez ama değil mi? beklememeliyim halbuki. çünkü o narin parmakların şimdi kimbilir kimin gönlünü yapmak için o telefonun tuşlarına haşince basmaktalar? yanlış mı düşünüyorum he sevgili?
bir gün yanılıpta dönmek istersen kapılarım sana hala açık. ilk günkü heycanıyla seni karşılamaya hazır tüm duygularım. dönmeni tüm içtenliğinle istiyorum onca yaşananlara, yaşadıklarıma, yaşattıklarına rağmen. oysa defol git demem gerekiyor bana geri dönmek istersen değil mi? dilim varmıyor biliyor musun? defolup gidersin diye korkuyorum tekrardan. niye korkuyorum ki nasılsa gelmeyeckesin geri.
hiç gelmeyecek birini beklemek ne kadar da zormuş. yavaş yavaş anlıyorum. özellikle bekleyen ben, gelmeyecek olan da sensen. yenileceğini bile bile o ringe çıkıp dayak yemek gibi. ben şuan işte o ringte yerdeyim. yüzüm gözüm kan içinde. yerden kalkabilcek takadım yok.
düşünüyorumda kesin gelmeyeceğini bilsem bu kadar yorulmazdım. senin gelebilceğine dair ümidim olması beni çok yoruyor. oysa ben biliyorum gelmeyeceksin sen. gelseydin çoktan yanımda olurdun. kıyamazdın bana.
sen artık git hadi. tamamen git. ruhumdan, zihnimden, bedenimden git. ama adam akıllı git. geri dönmeyecek gibi git. beni benimle bırak. sensizliğe alıştır artık beni. kalbini kırarım şimdi sen artık git hadi.
gel sevgilim hadi beni terkedelim tekrardan.
Gel burasını terk edelim.
Ben değilim o ben değilim gel.
Hem kırgınım hem severim ben.
Hem dargınım hem alışık.*
