Koy başını yastığa kapat gözlerini tüm bedenin bir çamura saplaniyor korku endişe üzüntü kötü her halti düşluyorsun sonra biri gelip elinden tutuyor batan benligine aydınlık gökyüzü oluyor kuşlar kelebekler gibi cıvıl cıvıl bahar havası yaşıyor mutlu oluyorsun batarken sıkışan kalbin onun için atmaktan sıkısiyor öyle ki dolu hissediyorsun . Hayatının tek varlığı haline geliyor gece gündüz derler ya gece gündüz onu istiyor onu düşluyorsun bitmek bilmiyor hayatındaki varlığı, bir bakıyor bir gülüyor sonsuza dek sürüp gidiyor güzelliği oyleki büyüleyici . Sonra hepsine alışıp sıkılıyor ve boşver deyip o bataklıga geri dönüyorsun çünkü bok var .sevip sevilmek ağır geliyor . Böyle güzel böyle boktandir aşk.
sen o yaşadığın ilişkiyi filmlerde izlediğin aşk denilen şeye uydurmaya çalışmazsan, şarkıları pek sallamazsan ve sevmek denilen şeyin acı çektiğin zaman daha değerli olduğunu kendine inandırmazsan gayet sağlıklıklı bir şekilde ilişkini devam ettirebilirsin.
yook ama ben illa acı çekeceğim, hem bak onları çok aşık sürekli ağlıyorlar bizde niye yok diye tutturursan, kıskanmayı sağlıklı bir düşünce yapısı olarak düşünürsen o zaman ''gerçek aşk'' artık kapındadır. Seninde arkadaşlarına anlatabileceğin gereksiz bir sürü anın olmuştur ve doya doya ağlayabilirsin.
Hani bazen birini ilk kez görmene rağmen uzun zamandır tanıyormuş gibi ısınırsın ona. Sonra hiç yapmayacağın bir şekilde girişken davranıp onunla herhangi bir konu hakkında konuşmak istersin. O ne derse desin saçma bir şekilde onunla zıtlaşmak hoşuna gider. Siz konuşurken zamanın nasıl geçtiğini anlayamazsın. Onu bir gün görmesen veya konuşmadan bir eksiklik hissedersin. Her konuyu konuşabildiğin o kişi artık senin herşeyin olmuştur ama sen bunu malesef ki onu kaybettikten sonra anlayacaksın. Çünkü kaybetmeden kıymet bilinmiyor.
Başlarda 'OMG ne kadar güzel' diye dünyanın en mutlu insanı olursun. Ortalara doğru onun ilgisi azalmaya başladığında konduramazsın, kendine yediremezsin seni sevmediğini. Sonunda da 'kolum kopsa bu kadar acımazdı içim' dersin...
Sonuç olarak bir insanın başına gelebilecek en güzel şey gibi gözüken, kalbinde oluşturduğun bir zehirdir aşk...sonunda işte o zehir bütün bedenini ele geçirir, süründürür ama öldürmez.
Daha demin cayini yudumlayip maviligine hayranlikla baktigin o denizin, simdi tam ortasinda dehsetle savrulan bir gemi dumenindesin. Ne o sular zannettigin kadar temiz, ne de sen sandigin kadar yureklisin. Bir yelkenler fora desen, alip goturecek ruzgarin yeli seni en yakin sahile. Ama sen kucuk kiyametine oylesine tutuklusun ki, sallanan guvertenin gicirtisi yuregindeki cigligin golgesinde kaliyor. Alip basini gitsen liman alabildigince yalnizlik, kalip gozunu diksen denizin dibi zifiri karanlik. iste simdi cekilecek acilarin ve dokulecek yaslarin zamani geldi, cunku firtina dinene dek oylesine hicbirsey ve oylesine hickimsesin.
