adımlar atıldı.
nefes almak zorunluluğundan dolayı nefes alındı.
hiçbir yere sığmayacak kadar dolmuş olan beden,
öylesine bakındı etrafına.
insanlar geçti, şarkılar söylendi, palavralara gülündü.
kısık seste yalanlar fısıldandı kulaktan kulağa.
şehvetli öpücükler konduruldu yanaklara,
ıslak dudaklar kurudu.
cevapları belli, yine de sorulması gerektiğinden sorulan sorular soruldu,
tanışmak için türlü bahaneler üretildi.
kimileri sadece yanından geçilenler olarak kabul edildi.
kin beslendi içte, küfürler türetildi.
yalnızlık kabul görmedi.
uyduruk arkadaşlar, dostlar hep oldu.
her gün bir ruh öldü.
katilsiz cinayetler olarak kaldı suçlar,
faili bilinmedi.
her şey başladığı gibi, anlamsız halde sürdü gitti.
ışık söndü ve ne kalmalıysa geride, sadece o kaldı;
hiç...
hiç.
hiçbir şey olmak varya hani,
kimsenin seni önemsememesi...
vasat bir koltuk takımısın mesela.
ya da bakkalın bile ırgalamadığı bir gaz tenekesi.
önemli olan kimsenin seni önemsememesi.
adın hiçbir şey, soyadın önemsiz.
yazları ince, kışları kalın bir giysi.
baharda giydiğinin hiç önemi yok!
hava serinse kalın, değilse ince.
ama o kalınla ince yazın ve kışın giydiğin.
ayrıca bir masrafa gerek yok!
uykuların muntazam,
uyanışların normal,
yiyeceğin senin için farketmez...
giyeceğin de öyleydi!
yazın da kışın da...
hiçbir şey olmayı başarabildinse,
iyicene önemsizsen,
sen var ya sen,
sen yırtmışsın arkadaş!..
hakan günday'ın piç isimli romanında, 4 arkadaştan tek hayatta kalmayı başarabilen kişi olan hakan'ın romanın sonunda omzuna dövme olarak yazdırdığı söz.
Bekri meyhanede bağırıyormuş "Ben Padişahtan da üstünüm!" diye. 4.Murat da, sadrazamla orada tebdili kıyafet demleniyormuş. Sadrazam seslenmiş,
- Gel ağa, bize de anlat sen Padişahtan nasıl üstünsün.
Bekri gelmiş.
- Neferden yüksek kim var, bilir misin saysana sırayla?
Sadrazam saymış;
- Nefer, onbaşı, başçavuş, zâbit vekili, mülâzım-ı sânî, mülâzım-ı evvel, yüzbaşı, sağ kol ağası, binbaşı, kaymakam, alaybeyi, sancak beyi, ülâ, beylerbeyi, vezir, sadârat
Bekri gülmüş.
-Peki, hepsinden tepede kim var?
Sadrazam -padişah ulan!- demiş kızarak.
Bekri sırıtmaya devam etmiş.
- Ya padişahtan daha tepede?
Sadrazam,
HiÇ, ulan HiÇ!! demiş.
Bekri ise,
- iŞTE O HiÇ BENiM, BEN DE BiR HiÇiM!! deyip dikmiş kafasına içkiyi ve çekip gitmiş.
Nasreddin Hoca'ya sormuşlar: 'Kimsin?'
'Hiç' demiş Hoca, 'hiç kimseyim.'
Dudak bükülüp önemsenmediğini görünce,
sormuş Hoca: 'Sen kimsin?'
'Mutasarrıf' ım demiş adam kabara kabara.
'Sonra ne olacaksın?' diye sormuş Nasreddin Hoca.
'Herhalde vali olurum' diye cevaplamış adam...
'Daha sonra?..' diye üstelemiş Hoca.
'Vezir' demiş adam.
'Daha daha sonra ne olacaksın?'
'Bir ihtimal sadrazam olabilirim.'
'Peki ondan sonra?'
Artık makam kalmadığı için adam boynunu büküp 'Hiiiç.' Demiş
'Daha niye kabarıyorsun be adam, demiş Hoca..
ben şimdiden, senin yıllar sonra gelebileceğin makamdayım:
hiçliğinin farkında olmak bilgeliğe giden yollardan biridir.
tekamül etmeye gelmiş bir ruhtan fazlası değiliz mirim şu evrendeki mercimek tanesi kadarcık olan gezegenimizde. egonu şişirmen cehaletinin derecesini verir başka bir şey değil.
Anlamsız olan boşlukla beraber sorgulamaya başlarsın, yalnuzlığa eklediğin yalnızlıklarda cabasıdır. Hiç kimse vardır hiç kimse yoktur, hem bu ellerde değişip durur ve buna ek olarak canın sıkkın nbr sorusu ve hiç cevabı alınıp böyle bir moda oluşup kendi içini iyice daraltma yöntemi kullanır. (kendimden biliyorum)
tan taşçı'nın son albümü "işaret"ten hareketli bir parça.
sen yoksun, kendime koca bir hiçim
uzunca karanlık karmaşık bir biçim
dumansız yanıyor içim son deminde
oysaki şifamdın, değsen ellerinle
bırakmaz yakamı vefalı yalnızlık
kaç sene misafir evimde ıssızlık
bir gören olsa hemen seni sorar bana
ama utanma sıkılma sevdiysen git ona
kararlıyım, ağlamak yok
unuttum bil, meramım yok
sensiz dünüm yarınım yok
şimdi say desen, ederin yok
yıllarca yangın içinde
sarıldım sönmez ateşsin
elimle tutamam artık
bıraktım onla sevişsin
uykusuz kaç gece
zulmettim kendime
ağladım boş yere
çünkü sen koca bir hiçsin!
''Hiç iki kişilik beyninle yarım insan olabildin mi?
Baktığında aynana sadece yüzünün bir yarısını gördügün oldu mu hiç?
Sana hayatındaki en büyük yoksunluğu yaşatandan nefret edemediğin zamanlar oldu mu hiç?
Gözünün içine baka baka kolunu bacağını kesen bir insanın yüzüne
sevgi dolu bir gülümseme ile bakabildigin zamanlar oldu mu hiç?
Hayatta inandığın bütün degerlerini altüst eden birisine aşk şiirleri
yazabildin mi?
Onu içinde korumanın seni yok etmek olduğu zamanlara
feda oldun mu hiç?''
can dündar' ın her dizesi iç sızlatan şiir gibi yazısıdır.
şiirler düzüyorum yokluğuna
derliyorum tüm acıları
en baştan, en acıtan, en yakıcısı ile
başlıyorum.
kanım aksın ki boşansın zehrim
durulsun yaşım diye
oysa ne uçucuymuş yaş
kururmuş sabah olduğunda
sırılsıklam gecelerden
rüzgarlı sabahlara ulaşırken
gidilen yollar
dönülmezmiş.
sokaklar kaybedermiş seni
isminin harfleri
kaderine kazınırken
doğacak gün beklenilmezmiş. *
