hepimizin bazen yaptığı, çok ta iyi gelen şey.
kızdırdığında yada artık dostluğunuz bittiğinde yüzüne vuramaz derdine dert katamaz.
işte bu yüzden etrafımdaki herkese karşı kapalıyım.
insanın bazen en çok ihtiyacı olan durum. yakınınıza anlatsanız, ne kadar objektif yaklaşabilecektir, oysa hiç tanınmayan insan öyle midir, sır kutusu işlevi görür.
Belki de dünyanın en güzel aktivitelerindendir. Sen ona derdini anlatırsın o sana. Dertleri yarıştırırsın senin çektiğin ne ki gibi cumlelerle. Sonra tanışırsın. Karşı cinsse aşka kadar gider.
bazen tanımadıklarımız aslında tanımadıklarımızdır eğer onları tanırsak bir şekilde amerika tekrar keşfedilebilir kanuni hiç doğmayabilir menüde kalan son patatesi garson toplarken hüpletebilir demiştir.
seni hakikaten anlıyorsa, uzun uzadıya konuşuyorsa ve hakikaten fikir beyan ediyorsa yararlıdır. ama ''takma ya, hobi bul kendine, kitap falan oku'' gibi klişe öneriler sunmaktan öteye gidemiyorsa siktir edin.
dertlerini duvara anlat daha iyi sadece hiç tanımadığın birisine dertlerini anlatırsan sana bolca "seni anlıyorum" der ama anladığı falan da yoktur anlıyormuş gibi görünse de bazen güzeldir.
en iyi yöntemdir efendim.
tanıdıklarının verdiği boktan tavsiyeler yerine olaya dışarıdan, iki taraflı düşünerek cevap veren, her dediğine "hee sen haklısın kanka"demediği içinde daha gerçekçi olan durumdur.
