amalarla başlayan cümleler kurulur. ardına bakmadan uzaklaşılmaz o zaman işte. 'sevilmeliyim, beni sevmeli..' gibi düşünceler oluşur.. edilgen bi durumdur elden gelmez hiçbirşey.
biten bir ilişkide erkek tarafıysanız iyi gözlemleyebileceğiniz durumdur. Dondurması yere düşmüş çocuğun hissiyatını yaşarsınız kısa süre, "ben ne yapacağım" sorularıyla boğuşursunuz. çok çalışıp edinemeyeceğiniz güzellikleri uzaktan görmenin acısıyla yakarsınız sigaranızı. "sensiz yapamam" diyen insanların başkalarına ağız ayırdığı fotoğraflara küfür bile edemezsiniz. Ama diyerek başlayıp, sessizlikle devam eden cümleler kurarsınız. Hayat adil değildir, olmak zorunda da değildir. iyi insan olmak için gösterdiğiniz çabaların eksik mi, yoksa gereksiz mi olduğunu sorgularsınız.
dedim ya dondurması yere düşmüş çocuk gibi kalırsınız ve ağlaya ağlaya yersiniz külahınızı.
Güzel olduğun için sevilenilirsin ama hiçbir zaman senin içini mi yoksa güzelliğini mi sevdiğini anlayamazsın
Ama eğer çirkin olursan ve seviliyorsan o insan senin kalbini seviyordur bu kesindir o yüzden güzel olmak o kadarda güzel birşey değildir kimin sizi ne için sevdiğini çok ama çok zor anlarsınız.
ya nasıl desem böyle eski ucuz toplarla suratına şut çekilmiş gibimi desem yoksa evlatlık olduğunu öğrendiğinde gerçek aileni aramış ama yaşayan tek sen kalmışsın gibi mi desem öyle bir acı kaplıyor işte içini.
