bunu çok sık düşünürüm biz farklı cümleler kurarakmı konşuyoruz acaba aile olarak başka bir ailede de aynı bizde geçen muhabbetler dönüyormu diye .geçen gün durakta otobüs beklerken benimle birlikte otabüs bekleyen iki hatun kişinin aynı cümleler le konuştuğunu farkettim ve ne kadar dar yaşadığımızı düşündüm. insanlar farklı ama yaşanan olaylarda farklı ama anlatımı niyeyse hep aynı oluyormuş gibi göründü bana dedirten olay.
Herkesin bir özlediği var. Yüreğinin derinlerinde, için için yanıp, kavuran.
Herkesin bir acısı, bir kırgınlığı, bir hüznü var. Kabuk bağlasa da, izleri gözlerinin içinde kök salan.
Herkesin bir pişmanlığı var. Cehennem yangınları gibi, ruhunda alevleri savrulmaya devam eden.
Herkesin bir hayali var. Kiminin yolun başında vazgeçtiği, kiminin yarıda bıraktığı, kiminin de azimle, coşkuyla ve cesaretle ulaştığı bir hayal.
Herkesin bir umudu var, tökezleyip düştüğünde, karanlıkta kaldığında, ayağa kalkmasına yardım eden, içindeki ışığı hatırlatan, her şeye rağmen devam etmesini sağlayan bir umudu var.
Herkesin bir kalbi var. Kimi ağzına kadar sevgiyle doldurup cömertçe dağıtırken, kiminin çorak topraklar gibi verimsiz ve bomboş bıraktığı, kendinden bile esirgediği bir kalp.
Ne kadar farkında olmasa da insan, herkesin bir seveni var.
Herkesin bir kalabalığı, bir coşkusu olduğu kadar, bir yalnızlığı var. Kimi için sığınacak bir liman, dolmak için bir kaynak, kimi için hayatın savurduğu bir sürgün yeri, bir zindan olan yalnızlık.
Herkesin bir hayatı var. Kiminin her anının farkında olup, hakkını vererek yaşadığı, kiminin hoyratça harcadığı...
