insanın yalnızlığını iliğine kadar hissettiren mükemmel bir film.
filmin hikayesine veya tanıtımına bakınca "'siri ile aşk' ne kadar saçma" gibi bir fikir gelmedi değil. ama izledikten sonra fikirlerim tamamen değişti ve bu film arşivimdeki en sağlam yerlerden birisini kaptı diyebilirim.
filmin karakter, müzik seçimleri, çekim teknikleri ve ara ara sokulan mizah kısımları gerçekten güzel. scarlett johansson'ın seslendirmesi bir tık daha cazip yapmış sırf onun için bile izlenir diyorum.
konuya gelirsek ben pek uzak mesafe ilişkisi değilde teknoloji içerisindeki boğulma, insanların git gide daha yalnızlaşması gibi durumları hissettim nedense. zaten filmi izlerken sağdan soldan geçen sürekli telefonla uğraşan insanları farketmemek imkansız. herkes elinde telefonla sağa sola koşturuyor. ana karakterimiz thedore da insanlardan git gide soyutlaşan, eşinden ayrılmış birisi.
t: hiç kimseyi seni sevdiğim gibi sevmedim.
s: ben de. artık nasıl olduğunu biliyorum.
___
s: Bir kitap okuyormuşum gibi düşün. Delicesine sevdiğim bir kitap. Ama artık onu çok yavaş okuyabiliyorum. Bu yüzden de, Sözcükler arasındaki boşluk o kadar büyüyor ki, artık sonunu getiremiyorum. Seni hala hissedebiliyorum. Ve hikayemizdeki sözcükleri . Ama bunu artık sadece kelimelerin arasında, mesafelerin olmadığı bir yerde yapabiliyorum. Maddesel dünyaya benzemeyen bir yerde. Başka bir şeyin olup olmadığını bile bilmediğim bir yerde.
bana kalırsa film kesinlikle izlenmesi gerekenler listesinde. sevdiğiniz yanınızdaysa eğer kıymetini daha iyi anlarsınız belki. ama yeni ayrılmış birisinin yalnızlığını daha fazla yüzüne vuracaktır aynı zamanda.
Acı, boşluk, hüzün hissettiren iyi film. Tekrar izlemek istemekle beraber, o derin melankoliden korkmak arasında gel gitler yaşatır. J. Phoenix'in düşünceler içinde dalıp gitmeleri, terastan şehir manzaraları filan. Rahatsız edici bir başyapıt.
insanların teknolojiye aşık olduklarını, ve içlerinde sevgi, aşk, tutku, saygı, güven gibi duyguların canlı insanlar tarafından çok fazla samimiyetsizliğe uğradığından teknolojiyi kendilerine arkadaş, sevgili, gibi gösteren bir aşk filmi.
gerçekten sevmiyor;
gerçekten güvenmiyor;
gerçekten saygı duymuyor;
gerçekten bağlanmıyor;
bu duyguları yitirmiş, veya sahteliğine uğramış "her" insan, elbette kendini değerli hissettiği şeyler ile meşgul olacaktır.
bu çocuklar da bilgisayar oyunları;
gençler de sohbet odaları; vs vs dir.
insanlar iman'dan uzaklaşıp, allah'ın emi ve yasaklarını yerine getirmedikçe, güven, saygı, sevgi gibi duyguları yitirecek ve akabinde yalnızlık uçurumlarının ucunda kendini bulacaktır.
başrolün izleyiciye verildiği film. amaç zaten budur diyenler için bu filmde daha fazla olduğunu iddia edebilirim. bir tür sanat insan için mi yoksa sanat için mi tartışmasına benzer. gerek yok.
--spoiler--
teknolojinin insanı yalnızlaştırdığını düşünebilirsiniz. üç beş yıla bu da olur ben de isterdim herhalde diyebilirsiniz. yanından geçen yüzlerce insana dokunmak, iletişim kurmak yerine bir işletim sistemini tercih ettiği hatta ona aşık olduğu için theodore ya kızabilir, ona benzediğinizi düşünebilirsiniz. onu duygusal ya da fazla bencil bulabilirsiniz.. ha ben işletim sisteminin theodore nin ta kendisi olduğunu düşünüyorum o ayrı.
--spoiler--
Aşk (ingilizce özgün adıyla Her), yönetmenliğini ve senaristliğini Spike Jonze'un üstlendiği, romantik dram ve bilim kurgu türlerinde, 2013 yapımı Amerikan filmi. Başlıca rollerinde Joaquin Phoenix, Amy Adams, Rooney Mara, Olivia Wilde ve Scarlett Johansson'ın yer aldığı film; Phoenix'in canlandırdığı Theodore Twombly'nin, Johansson'ın seslendirdiği Samantha adlı yapay zekâya sahip bir işletim sistemine aşık olması ve ikili arasında yaşanan ilişkiyi konu alır.
çocukluk ve ergenliğini internetin olmadığı dönemlerde geçirmiş izleyiciler için farklı anlamları olan bir film. ilk bilgisayarla tanışmamız , ardından yıllar sonra internet diye ne işe yaradığını bilmediğimiz bir bilgisayar şeysinin dedikodusunu duymamız tam da ergenlik zamanlarımıza rastladı.
aslında yapay zekalı işletim sistemleriyle çoktan tanışmışız da haberimiz yokmuş. izlediğimiz bir çok çizgi film ve kara şimşek gibi yapımlarda kullanıcıyla interaktif iletişime geçen yapay zekalar vardı.
sonra bu senaryolar biraz karamsarlaştı. james cameron un bir kabusundan yola çıkarak yazdığı terminator filmi izleyicilerin teknolojiye bakışını; başımıza bir şey gelmese bari minvaline kadar taşıdı. gelecekten gelen bir adam ,adamın peşinde bir android, bu androidin kopan kolu sayesinde yeni bir teknolojiyi keşfeden bir bilim adamı olaylar olaylar. kendi kuyruğunu yiyerek beslenen yılan gibi bir senaryo . bir sonuç kendi nedenine neden olabilir mi sorusunu kafamıza ilk kazıyan film buydu. neyse konu çok dağılmasın bu tamamen farklı bir entry konusu.
tüm bu teknolojiye dair korku ve kara senaryolar hep insanoğlunun iktidar,can güvenliği,konfor , savaş, para vs.. kaygılarını işler. peki ya insani duygular?
internette bedenimizi ve hatta ismimizi kullanmadan daha cesur veya yüzsüz olduk. şu sözlük hayatımızın bile bu gelişmelerin bir parçası olduğu bir gerçek. siyasi , dini ve tüm insani meseleler hakkında kim kırılır kim üzülür demeden atıp tuttuk. hatta birilerini sevdik, nefret ve kavga ettik, farklı kültürleri yok saydık. internet bize bedava terapist koltuğu gibi geldi. aslında bu duygu bizlere daha internetten bihaher olduğumuz zamanlarda gazetelerin kuponla dağıttığı sanal bebek zımbırtısıyla sunuldu. yapay bir cihaza duyulan merhamet, sevgi , sorumluluk ve son noktada da bu filmde aşk veya ona benzeyen bir şey.
bu filmde de yıllarca beraber olduğu karısında ve çıktığı güzel kızlarda bulamadığı ilgiyi ve arkadaşlığı ve hatta aşkı bir işletim sisteminde bulan bir adamın hikayesi işleniyor. adam mağdur mu , bencil mi, salak mı, hassas mı karar vermek zor. ama şu gerçek ki tamamen kendi davranışlarımıza göre kendini geliştiren bir yapay zeka bile insanı mutlu etmeye yetmiyor.
özetle bu film teknolojinin hayatımızdaki yeri meselesinden çok farklı bir yerde duruyor. bir ders vermekten çok herkesin kendisini biraz sorgulamasına sebep oluyor. kafada soru ve ünlem işaretleri bırakıyor. şekillendirmeye çalışmadan, suçlamadan, ak kaşık rolü oynamadan, yaftalamadan sevdiklerimizi kabullenebiliyor muyuz? yoksa her şeyi yaşamak benim hakkım diyerek insanları buruşturup bırakıyor muyuz?
filmin atmosferi çok dingin. mekanlar temiz, insanlar saygılı. 2077 yılı newyorkunda geçiyordu sanırım. ama filmin çoğu sahnesi çinde çekilmiş. insanların giyimleri ve mekan tasarımları geleceğin dünyası saçmalığına girmeden gayet sade tasarlanmış. hatta pantolon kemerleri bile yok * mekan tasarımları nedense kırmızı ağırlıklı renklendirilmiş. zaman ilerledikçe nüfus artıyor ama insanlar yalnızlaşıyor, belki de her şey tek renge bürünmeye başlıyor.
"insanlar mutlu olmak istiyor" kalıbı bizim derdimiz bu iken, derdi "insan olmak" olan bir yazılımla birlikte olunca insan, elbette mutlu oluyor. çünkü sen bir insansın.:)
Uyku sıkıntısı çekenlerin derdine derman olacak bir film. 2 saat kadar bir süre joaquin phoenixin yüzünü seyrediyor ve saçma sapan bir diyalog dinliyorsunuz. Tek güzel olan şey sadece doğa içerikli sahnelerin etkileyici olması onun haricinde 2 saat 2 yıl gibi geliyor bu imdb puanına sahip olmasını sağlayan insanların aklına şaşıyorum
Uzun lafın kısası o kadar prodüksiyona yazık olmuş.
gerçek yaşamda aşk hayatı pek iyi gitmeyen ve boşanmanın eşiğine gelen Theodore 'un, piyasaya yeni çıkan yapay zeka yazılımı ( Samantha) ile tanışıp, o programla arasında bir bağ kurmasını konu alan filmdir.
film belki de yakın bir gelecekte insanı bekleyen bir iletişim biçimini ve sorunlarını güzelce irdeleyip yansıtmış. üstelik Samantha'nın yaşamı ve benliği sorgulaması da -pek fazla derinlemesine olmasa da- yerindeydi filmde.
Bok gibi film. Ne bilimkurgu ne romantizm bana göre zaten lakin bi arkadaşın ısrarı üzerine izledim. Yok efenim gidilatımızmış, yok gitgide yalnızlaşıyormuşuz. Eyvallah da bu film vermedi bunu bana, hissetmedim yani. Haaa sonuç olarak siri ye bi alarm kurdurtuyordum onu da yapmam gari. Orospu siri.
