uyuşukluğun ortasındayım, ta içindeyim. Yapmam gerekenlerin farkındayım, ki bu gerekliliklerin tümünü ince ince düşündüm ve bir sonuca ulaştım,en azından öyle zannediyorum, bu sonuçlarında sürekliliği ayrı bir acı kaynağı benim için, fakat kesin olarak bunları yapamamaya mahkum durumdayım. Birşeyler yapmalıyım, yapmayınca hep birşeyler düşünme tehlikesiyle karşı karşıya kalıyorum ve düşünmek bozuyor tüm çabalarımla kurduğum, yarattığım ; gecelerimi , sayısız nefeslerimi verdiğim denge'mi.Bozulan dengemle birlikte çıktığım, sürüklendiğim yolculuklar sonundaysa, ayrıca bu yolculuklarda ruhumda açılan yaralar, göhsümde patlayan çığlıklar.. korkunç!, hiçbir olumlu kazanım elde edemeden öylece kalıyorum, evet kalıveriyorum.Düşünmekse her geçen gün daha fazla tehdit ediyor sağlığımı; zamanın derinliğini, aslında her hareketin aynı noktaya vardığını, tüm bunların boşuna bir çabadan ibaret olduğunu düşünmek zorunda kalıyorum. Hangi hareketten ne bekliyorum? Hareketle hareketsizlik arasındaki tek fark şu anları yaşamamak olmalı. Hareketsizliğe mahkum olanların ruhsal uyuşukluğu... (Nilgün Marmara.
her şeyin bitmesini sakince beklemektir. işte o zaman atılan adım en doğrusudur. çünkü her şeyi net olarak görmüş olursunuz ve hatalı davranışlardan kaçınırsınız.
Koca popolu bir miskin olduğunuza delalettir.
Nasıl her şeyin farkında olup da, hiç bir şey yapmaz insan?
Fesleğenden farkımız olsun bi zahmet, bişeyler yapalım, yapmalıyız.
kendindeki yanlışlıkların hayattaki gidişatın bir fiil farkında olup bir şeyler yapıp mücadele vermek yerine izlemeyi tercih etmektir. çünkü ne yaparsa yapsın insan mutlu olamıyorsa eylemsizlik bazen en güzel eylem olabiliyor. işin daha üzücü kısmı sevdiğin insanların seni anlamaması bu gidişatına herhangi bir müdahalede bulunmaması. tamam herkes kendi hayatından meshuldür. ancak işler sarpa sarmaya başladığı zaman bir gün eylemsizlik yerini hayatına son veren bir eyleme dönüşebilir. evet ben böyle bir ikilemdeyim. eylemsizlik yerini başka tür eyleme bırakıp bırakmama kararsızlığını yaşıyorum. yada çekip gitmek gerek kimsenin olmadığı yalnız yaşayabileceğimiz bir yere.
