katılıyorum. idealizme yada metafiziğe bakışım şu yöndedir: maddenin belli bir anda aldığı şeklin varlıksal gerçekliği ve o şeklin yansıması vardır.
mesela rastgele belli çubukları yere attığımızda çubuk varlıksal bir gerçeklikti o çubukların yerde aldığı şekil bir yansımadır.
o yüzden yansıma yoktur demiyoruz biz sadece o çubukların olmaması sonucu bir yansıma olmayacağını söylüyoruz.
ayrıca özün o çubukların aldığı form değil o çubukların bizzat kendi olduğunu söylüyoruz.
oysa idealistler o çubukların beyinde olan yansımasını gerçeklik olarak alıyor ve çubukların kendini varlık olarak kabul etmiyor.
bu tam bir saçmalık.
mesela bir örnek daha vereyim, biz akıl yoktur demeyiz veya aşk yoktur demeyiz.
biz beyinden bağımsız bir aklın veya hormondan bağımsız bir aşkın olmayacağını söyleriz, bize göre bunlar bir yanılsamadır( yanılsama gerçeklik değildir demiyoruz )
şimdi bunu bide tersten düşünelim. kavram (yanılsama) bize göre dışarıda somut bir karşılık bulursa gerçektir. eğer bulamazsa değildir.
işte tanrının olmamasının nedenini maddeye indirgenememe veya madde ile ifade edilememe üzerine inkar ediyoruz.
çünkü bize göre akıl kendi başına yeterli değildir ve mantık dediğimiz şey somutlaştırma üzerine işlediği sürece akıl doğru düşünmüştür.
sizin kafanızda spagetti canavarı( kavram) veya tanrı ( kavram) yaratmanız ve bunu yine akılda kanıtlamanız sadece kendi kendinize oynadığınız bir oyundur.
o yüzden materyalist olmak daha mantıklıdır ve gerçeğe ulaşmakta birincil kaynaktır.
