her ne kadar insanın "löp" diye insan olarak var edildiğine inananları ikna edemeyecek olsak da, genlerimizin en dibinde doğadaki diğer yaratıklarla paylaştığımız paketlerimiz vardır. bu paketler milyonlarca yıl boyunca anlamını bile bilmediğimiz bir hayatla mücadele etmek üzere birike birike oluşmuş derin alışkanlıklar, tepkiler, korkular, yönelimler, güdüler ve dürtülerden kurulu garip düzeneklerdir ve çoğu üzerinde tam hakimiyetimiz yoktur. hapisaneler, hastaneler, okullar, yasalar, kurallar gibi insani ayarlamalar yaparak bu hayvani sorunlarımızla mücadele etmeye çalışırız ve en sonunda bir hayvan gibi ölür gideriz. aslında insani olan tek tarafımız bu hadiselerin farkında olmak; biraz şarkı türkü, biraz hikayeler, biraz teknolojik ve kültürel panayırlarla bunları hasıraltı etmeye çalışmaktır.
"hayvanlıktan tamamen kurtuluş" diye birşey hem vardır, hem yoktur. şöyle ki: insan olmanın gerekliliklerinden biri olan "duygusallık" hadisesi de bu mirasın bir parçasıdır. yani hayvani sorunlardan kurtulalım dersek ve duyguları silersek, mesela terminatör gibi hesaba kitaba dayanan tam teşekküllü rasyonel yaratıklar haline gelsek bu sefer insanlık da gider. nasıl ehlileşmiş bir hayvan olmak artık "evcil" bir modele dönüşmekse, kontrol altına alabildiğimiz hayvanlığımız kadar da "medeni" olabiliriz. aramızda bazılarının şalterleri her daim atacaktır elbet. ve diğerleri acımadan hükümlerini vermek isteyecektir, mesela "idam geri gelsin!" diye söylenerek.
insan olmak çok zor; ne olduğu bile belli değil çünkü...
