dün taksim dolmuşunda 10 kuruşu yere düşürmemle hayatı sorgulama saniyem arasında aklımdan geçen cümle..
para üstü alırken ibne dolmuşcu parayı elime düzgün bırakmadığı için tüm çabalarıma rağmen parayı yere düşürdüm ve bir anda sanki bütün dolmuşun gözleri üzerime çevrilmişti,
o parayı almazsam sanki "parayı umursamayan yavşak,bari üzerindeki türkiye cumhuriyeti yazısına saygın olsun puşt" denilen konumuna düşecektim.
üstelik, neredeyse her dolmuş vesaitine tahsis edilen o dolmuşta ki güzel kız da tam yanımda oturmaktaydı , işin kötüsü onun aklının sürekli benim kişiliğim hakkında çıkarım yapmakla meşgul olduğunu düşünmekteydim, buna inanmak istemketeydim ,parayı umursamayan yavşak görüntüsü beni mutlu mesut büyük bir aşktan edecekmiş gibi geliyordu,
yere düşen parada aksi gibi dolmuşun yerlerine serili yuvarlak şekilli siyah lastik paspasın deliklerinden birine cuk diye oturmuştu ,
(sanki bu günler için tasarlamışlar şerefsizler..)
ve eğilip o kirli yerlere elimi sürmek zorunda kalmam,
bu tiksinç halimden dolayı(belkide ben sadece bağımsız olaylarla hayali olgularları birbirine bağlıyordum)
dolmuştaki güzel kızın tam da o anda kafasını cama çevirdiğindeki hissettiğim terkedilmişlik duygusu
hayatın ne kadar ibne olduğunu anlamama yetti ve arttı.
arabayla sevdicege o kadar hava atilmisken tam eve gidilecegi sirada trafik polisine yakalanip alkol muayenesinde 278 promil alkollü cikarak eve ehliyetsiz ve arabasiz gidildiği an.
aşık olunan kişi size 4 yıldır bu duyguları beslemektedir esasında. siz salaksınızdır, görmezsiniz gözünüzün önündekini ama. aynı apartmanda oturuyorsunuzdur aslında. o 4 senenin sonunda dersiniz bir akşamüstü, anlatırsınız herşeyi, gülümser size, kaşlarını kaldırır, yeni mi geldi aklın başına, der. her şey güzel olacaktır belli ki. babası gelir hadi gidiyoruz der, ertesi güne kalır o yüzden ellerini tutup konuşmak, 4 yılın acısını çıkarmak. ama hayat ibnedir bir kere. denk getirdiği tarih 17 ağustostur. siz kurtulursunuz o apartmandan, o kurtulmaz...
elinizden düşen 1 ytl'nin yuvarlana yuvarlana gidip lağama düştüğü andır, ha o 1 ytl'nin elinizde ne işi var nasıl düşürdünüz onlarda hayatın ibneliği, bizim hiç suçumuz yok .
azinligin tahakkum ettigi yerlerde* cogunluktan biri olmana ragmen azinlik gibi davranmaya itildigini anladigin zaman anlarsin hayatin ne kadar ibne oldugunu o anlarda lanet edersin sisteme de duzene de.
musluman bir ulkede musluman olmanin zorluklarini anlarsin, ramazan ayinda nispet yaparcasina sinifa kahve ismarlayan hocalari gorursun, kahretsin dersin;
sinav vakitlerini kasitli olarak cuma namazi saatine getirenlere rast gelirsin ya sabir cekersin icten ice,
hayattir bu iste ibnelesmedigi zaman azdir hele turkiyedeyse bir de...
hayatında hep iyi niyetli olmuş , insanlar hakkında hep güzel şeyler düşünmüş , hoşgörülü ve anlayışlı olmuş ve bunun gibi her türlü iyi niteliklere haiz olan insanların sürekli hayatın sillesini yemeleri sonucu dayanamayıp hayat hakkındaki o acı gerçeği en sonunda kavradığı zamanlardır . Bu tip zamanlar insana acı gelse de , en sonunda acı gerçeği anlayabilmiş olmalarından ötürü insanları rahatlatan anlardır . En sonunda bu güzel insanlar da , bu anlarda hayatla anladığı dilden kouşmaya karar verirler .
adı eski sevgili olan bunyenin 10 gun once telefon acıp "senle olmazsa baskasıyla evlenmem bir kere daha deneyelim" demesinden 10 gun sonra dugun davetiyesinin gelmesi.
en zor durumda olduğunuz bir anda dost olarak bildiğiniz insanlardan hiçbirinin yanınızda olmaması, hatta onların bile size çelme taktığı anlardır. onlara değil de hayata bol bol küfür ettiğiniz anlardır.
