o gereksiz bütün telaşlı koşuşturmaların çok saçma geldiği anlardır. bir an gelir Kalabalığın ortasında durup bir yerlere yetişmeye çalışan insanların içinde görünmez olduğunu hissedersin Ve herkese durun hayat zaten çok kısa demeyi ,istersin.
herşeyin sana anlamlı geldiği zamanlardır. ya işinde başarısız olmuşsundur, ya da sevgilinden tekmeyi yemişsindir. ya da bunların dışında din mevzusu vardır onunla ilgilenmişsin ve anlam yüklemek istemişsindir. her vakit sorgulamazsın, sorgulayamazsın zaten ; paranoyaktan farkın kalmaz. velhasıl değerli zamanlardır nadir gelir ve nadir bi şekilde bi sonuca varılır.
gerçek bir insanı (yani yaşayıp giden sadece şartlı refleksleri dışında hiçbir şeyle haşı neşir olmayanları hariç ),onu hayvanlardan ayıran en önemli özelliği aslına hep söylenen "düşünebilmesi" filan değildir . "varlığına anlam" aramasıdır. ölümlü olduğunu idrak eden insan o andan itibaren yavaş yavaş, yaşadığı her anı, gün batımlarını doğumlarını, mevsimleri, etrafındaki olup biteni, zaman kavramını, tecrübeleri, geçtiği kişisel gelişim yollarını, yaşam yolu üzerinde olumlu ve olumsuz değişimlerini sebep sonuç ilişkisi içinde sorgulamaya başlayacaktır. başladı mı artık asla başa dönemeyecektir. bir ahşap içindeki kurt gibi kendini bazen az ya da delice kemirip duracaktır.
