Pek de yakalamaya çalışılarak yorulunacak bir tarafı yok zaten.
Yani hangi kısmı kaçırıyor olabiliriz ki düşününce, napmalıydık yani. An'ı yaşadığın an ne kadar güzel bir eylemde bulunuyor olabilirsin ki. Belirli bir süre hayatın içinde varolup gidecek insanlarız. Çok da şeyapmamak lazım. Shubuo.
Ben her anı kaçırıyorum sanki. Ne yaparsam yapayım hep eksik hissediyorum. Çok eksik ve asla geçmiyor.
Bitmeyen bi haftanın içinde çırpınıp duruyorum amk böle işin ben.
tanıdıklarınız arasında sizin imgelediğiniz şeyleri başarmış veya toplumun öngördüğü yaşam aşamalarını başarıyla geçmiş insanlar varsa bu his kaçınılmazdır. ancak genele bakıp kötümser düşünmemeli, ben artık şöyle düşünüyorum, herkesin hayatı yaşayış şekli farklı, zaman hepimiz için aynı işlemiyor.
başka insanların eğlenerek dolu dolu yaşadıkları hayata bakılması sonucu oluşan his.
imrenmek, onlar gibi olmak istemek ama kendi içine tıkalı kalmak, içsel kabuğu kıramamak, imkan ve şartların el vermemesidir. beraberinde iç çatışmayı doğurur ve kişiyi agresifleştirerek yaşamdan soğutur.
birisi olamamaktan ama dahası kim olduğunu bilememekten kaynaklıyor. sorgulayıp yadırgadığımız bir şeyler var ama bunlara ne müdahale edebiliyoruz ne de eleştirmekten bir adım ötesine geçebiliyoruz. yalnızca bir sarkaç misali savrulmakla geçiyor ömrümüz küçük çaplı karşı koymaların dışında... biraz direniş göstersek de tam olarak müdahil olamıyoruz. hayat dediğimiz şey görmek istediklerimizse eğer, onu kaçırmıyoruz her defasında ıskalıyoruz ipimizden tutan üç beş yosun yüzünden.
Herkes icin farklı olandir. Yanlis anlaşılmasın ne bir bava atma derdim var ne de bir başkasını eleştirme ya da küçümseme.
Yillarimi yurtdisinda gecirdim, geçiriyorum, çocukluktan beri tek hayalimdi. Yabancilarla konusmak, onlarin parçası olmak, başarılı olmak, acik fikirli insanlarla beraber olmak ve herseyde evvel bunu basarabilmek hayatimi temellendirdigim ilkeydi kendime.
Uzun bir üniversite serüveni ardindan, evet yurtdisina gitmis, hersey mükemmel geciyordu, master bitmis, is bulmus mukemmel insanlarla tanismistim.
Genede icim icimi yemege baslamis, bireyler beni mutsuz ediyordu, oysa kağıt ustunde herseyi yapmıştim istedigim neydi ki bu? Bu zamandi arkadaşlar, hayatta herseyin herkesin degistigi gibi bizde hayatin bize attiklarini kucaklıyoru ve degisiyoruz, zor gunler geçiriyoruz, kolay günler geçiyoruz ve anliyoruz ki bes sene onceki uc sene önceki biz biz degiliz.
E peki neden hayati kaciriyormus hissi yaşıyoruz? Bana sorarsaniz biz mutluluğun peşinde olduğumuz sureci özlüyoruz mutluluktan ziyade, cunku o cekilen cile ve hedefe ulasma uzuntusu vs bizi daha guclu bir birey yapıyor.
Simdi butun hedeflerimi gerçeklestirmistim, hala neden boyle hissediyordum? Sebebi ise bu sefer ailemin yaninda olmamasi, ulkemde uzakta herseyi tek basima yaşamıs olmamdi, halbuki kagit ustunde hersey mukemmel ve yerimde olmak isticek milyonlar var.. Ancak dedigim gibi herkesin bi hikayesi var bu hayatta ve onu yavasca tamamliyoriz. Gene mutlu oldugim seyi yapicam, yillar once beni nasil ulke disina cikmak mutlu ettiydi halbuki, hayatim kaciyor hissi gitmisti. Uzun lafin kisasi, kendinizi nerde mutlu görüyorsaniz onun pesinden gitmeye calisin, baktiniz olmuyor yada degisiyor? geri dönmek ve yeniden hayatinizi baska sekilde yakalamak hep elinizde.
Geçen sene hissettiğim his. Ama taşındığımdan beri bu his kayboldu çünkü kendime yeni ve ulaşılabilir bir amaç edindim. Maalesef Türkiyedeyken amaçlarıma ulaşmak hep hayaldi torpiller sağolsun. Şuan bir şeyleri başarabildiğimi görmek beni hayata bağladı.
istekleriniz için mücadele edin, olmuyorsada siktir edin üzmeyin kendinizi. Bazen ne kadar çabalarsan çabala olmuyor bazen demiş teoman. Bazen hatta sadece çabalamakta yetmiyor. Bu hayatta her şey size bağli değil bunun bilincinde olmak lazım. Siz elinizden geleni yapsanizda yetmiyor bazen.çoğu ortamda torpil falan şart.çalışmak ve çabalamak yetmiyor bazen. Elinizdekilerle mutlu olmaya bakin daha iyisi için çalışın ama olmayınca hayiflanip üzülünce insan mutlu olamiyor.
