Bence sosyal meyda yüzünden sürekli birbirimizin hayatlarını gözetliyoruz istemesekte gözümüze sokuyorlar kapatsaksa sanki biseyleri kaçırmisiz hissi beliriveriyor yani toplu halde ayni seye yönlendiriliyoruz bu bizi mecbur ve kurtuluşu imkansiz kılıyor.
Hayat hep kaçacak. Doyumsuz varlıklar olduğumuz için her zaman daha fazlasını isteyeceğiz ve isteklerimizi yerine getiremeyeceğiz. Örneğin Toyota kullanıyorum. Lan diyorum, Mercedes neden kullanamıyorum ben? Hayat, Mercedes’le güzel. Mercedes alsam lan diyeceğim helikopter neden kullanamıyorum?
Hayat sana ayak uydurmayacak. Sen hayatı yakalayacaksın.
çıkılamaz bir döngü. hayatı kaçırıyoruzdur belki ama kime ve neye göre. yaşamak istediğimiz ya da yaşamak istemediğimiz şeyleri eğer seçemiyorsak evet hayatı büyük olasılıkla kaçırıyoruz.
Pek de yakalamaya çalışılarak yorulunacak bir tarafı yok zaten.
Yani hangi kısmı kaçırıyor olabiliriz ki düşününce, napmalıydık yani. An'ı yaşadığın an ne kadar güzel bir eylemde bulunuyor olabilirsin ki. Belirli bir süre hayatın içinde varolup gidecek insanlarız. Çok da şeyapmamak lazım. Shubuo.
Ben her anı kaçırıyorum sanki. Ne yaparsam yapayım hep eksik hissediyorum. Çok eksik ve asla geçmiyor.
Bitmeyen bi haftanın içinde çırpınıp duruyorum amk böle işin ben.
tanıdıklarınız arasında sizin imgelediğiniz şeyleri başarmış veya toplumun öngördüğü yaşam aşamalarını başarıyla geçmiş insanlar varsa bu his kaçınılmazdır. ancak genele bakıp kötümser düşünmemeli, ben artık şöyle düşünüyorum, herkesin hayatı yaşayış şekli farklı, zaman hepimiz için aynı işlemiyor.
başka insanların eğlenerek dolu dolu yaşadıkları hayata bakılması sonucu oluşan his.
imrenmek, onlar gibi olmak istemek ama kendi içine tıkalı kalmak, içsel kabuğu kıramamak, imkan ve şartların el vermemesidir. beraberinde iç çatışmayı doğurur ve kişiyi agresifleştirerek yaşamdan soğutur.
birisi olamamaktan ama dahası kim olduğunu bilememekten kaynaklıyor. sorgulayıp yadırgadığımız bir şeyler var ama bunlara ne müdahale edebiliyoruz ne de eleştirmekten bir adım ötesine geçebiliyoruz. yalnızca bir sarkaç misali savrulmakla geçiyor ömrümüz küçük çaplı karşı koymaların dışında... biraz direniş göstersek de tam olarak müdahil olamıyoruz. hayat dediğimiz şey görmek istediklerimizse eğer, onu kaçırmıyoruz her defasında ıskalıyoruz ipimizden tutan üç beş yosun yüzünden.
