hayatta kardeşim dediğin insanlardan ve sevdiğim dediğin insandan aynı gün kalın kalın kazıklar yemek. her birinin gerçek yüzünü, sahtekarlıklarını aynı dönemde peş peşe öğrenmektir.
içinizde gerçekten bir şeyler kırılır, hissedersiniz.
o öyle bir acıdır ki hiç bitmeyecek sanırsınız, bu acı bu yük hiç tükenmeyecek.
hayatınızı bağladığınız, hiç gitmeyecekmiş gibi sevdiğiniz bu insanların gidişiyle her sabah yeni bir güne uyanmak istemezsiniz, yük gelir her şey, hele de her gün yüzünü görüyorsanız bunların.
daha sonra her şey geçer. sadece biraz zaman gerekir fakat siz bunu bilmediğinizden ömrünüzden ömür gider, ağır bir bunalım geçirmiş olursunuz.
hayatın verdiği en büyük hediyedir doğum gününüzün gecesinde bu yaşadıklarınız. doğum gününüzde her şey yolunda sanırken peş peşe gelir darbeler.
bin kiloluk bir çimento dökmüşlerdir sanki üzerinize.
ağlarsınız, sıkarsınız, beklersiniz..
geçer.
ulan amına koyduğum kargası 100 yıl yaşar, kaplumbağası 100 yıl yaşar, benim köpeğim 8 yıl sadece. adalet varsa eğer bu dünyada amına koyım ben bu dünyanın.
*asansöre yaklaşırken, asansörün sizin olduğunuz katta olduğunu görüp hızlı adımlarla yaklaşırken, düğmeye alt ve ya üst katlardan birisinin basıp asansörü saniyelerle kaçırmış olmanız.
birinin ellerini tutarak ölmesi.
Ne annesine ne babasına ne de kardeşine dönüp tek kelime etmezken, nefes nefese; son söylediği şeyin seni seviyorum olması.
