Herkesin bir dönem tattığı yemek. Hemde ne yemek. Hani bazı anlarda "boku yedik" dersin ya. Aynen öyle. iraden sağlamsa ders alır daha güçlü çıkarsın, daha yükseğe ulaşırsın. iraden zayıfsa en dibi görürsün. Kimse görmez bilmez ama bir yerlerde kaybolursun, zamanını bulamazsın, ne istediğini bilemezsin, hayatta nesin bilemezsin, yaşayan ölü bile olursun. Çaresi var mı bilmiyorum ama ayakta kalın. Hayvanları sevin, kitap okuyun, yalnız kalmak iyi geliyorsa yalnız da kalın. Ama zaman çabuk geçiyor. Sizi yenmesine de izin vermeyin.
tipik bir depresyon göstergesidir. asla gerçek değildir. beynin bozulan kimyasal dengesi kişiyi bu buhrana sürükler. tedavi edilmesse olay intiharla sonuçlanabilir. hayattan zevk almayan bir insan bundan sonra da alamayacağına kendini inandırırsa yapacağı en mantıklı şeyin intihar olduğuna karar verebilir. allah korusun.
bunaldım hemde çok bunaldım ne doğru dürüst tahsil yapabildim ne bir meslek sahibi olabildim samimi olduğum arkadaşım bile yok 16 yaşımdan beri ekmek davası uğruna 3 kuruş paraya it gibi orda burda çalıştım 2 kere intihar ettim zar zor bizimkiler hastaneye yetiştirdi bende isterdim güzel bir okulum olsun bakarken karşısında utançtan terlediğim bir sevdiğim yarim ve askere gidiyorum geldi çattı inşallah şehit olurum zor geliyor bu hayat bunaldım her şeyden yaşam kaygısından işsizlik korkusundan bir lokma ekmeğe muhtaç kalmaktan.
Bir şekilde yaşamaktan zevk ve amaç dışı kalmak. Bu ızdırabını siktiğimin dünyasında. Birçok kişi hayattan bıkmış şekilde yaşıyor.
Kimisi çevreye belli ediyor, kimisi etmiyor. Etsen ney etmesen ney. işte güçlü düzenin güçsüzleri yendiği bir sistem dünya denilen velet yurdu. Adalet aramak mı ? Boşversene sen, boşver. Siktir et gitsin.
Bazen şarkılar dinliyorum. Öyle duygu dolu ki, yarıda kapatıyorum. Biliyorum dolan gözler taşımayacak ki, Şarkı devam etse o göz yaşlarını.
Ağlamakta çare değildi çünkü bu kalleş dünyada.
Hiçbir şey eskisi gibi değil. Çocukluk yıllarında olanlar, orada kaldı. Uzaktan el bile sallamıyorlar ne yazık ki. Ne yazık değil mi ?
Adeta çocukluk günlerine bir mahkum edasıyla demir Parmaklıklar ardından bakıyorum. Beni tutsun ve yakalasın, yeniden çocuk olayım istiyorum. Ama olmuyor, gülüyor ve geçiyor mazi , senden geçti diyor.
O çocuğu bulmak birkaç şey söylemek istiyorum. Ama yapamam. o çocuktan geriye bu kaldı işte.
Sözün kısası amaçsız kalmak varmış bu hayatta. Gitmek kolay ama inanç olmasa.
Şu halde boşverdik hayatı çoğumuz. Öylesine yaşıyoruz işte.
yaşama sebeplerinin bir bir yok olması, sevgili tarafından terk edilmek, parasız kalmak, öss'yi kazanamamak, sadece bedensel olarak yaşamaya devam etme başlangıcı.
