çocukken havalimanı dış hatlardayız . annem yer hostesi , yemekler yapılıyor falan . bir abi geldi , bir şey istedi lakin tam anlayamadık biz arapçaya benzer bir dille derdini anlatmaya çalışıyormuş . neyse efenim lübnanlıymış bu abi . su istemiş . şefte getirdi sürahiyi bardağı falan . adam bir bakındı şöyle . bardağı sürahiye daldırdı ve onu içti . hayır abicim sence de sürahiden bardağa dökmek daha kolay değil miydi ? ben o gün anladım ki bu medeniyet çok müthiş mükemmel bir şey . bir bardak lan altı üstü , bilmem kaç bin yıl önce mekke'de bardak yoksa ve kap suya daldırılıyorsa bugün bunu yapmanın ne anlamı var ? bardak bulunmuş be güzel abim . bu medeni toplumun kıymetini bilmeyen andavallar da anlarlar bir gün umarım .
ertelemenin insanı mahvettiği. kendine saygının, beklentileri başarıya bölmenin matematiği ile oluştuğu. hayatı gerçekten hafife almanın ağır bedelleri olduğu. sabretmenin dert yanmaktan daha az yorduğunu görmek.
ne kadar yakın olursanız olun, ne kadar iyi geçinirseniz geçinin şu hayatta anne-baba kadar fedakar, anne-baba kadar yakın başka bir insan daha yoktur sizin için. çıkarları uğruna satar diğer insanlar ama anne baba siz söz konusu olduğunuzda kendini bile önemsemez.
