herkes güvenilmezdir. her anı beraber geçirdiğniz dostlar ? onlar da yuvalarını kurunca çekip gidecek. aileniz ? belki ama bir gün kendi ayaklarımız üstünde yürüyeceğiz. kendiniz ? nefsiniz size ihanet eder. sanırım kimse yok güvenecek.
anne yada baba iç güdüsel olarak hareket ettiği için onlar değildir. anne ve baba korumaci anlayışta olduğu için sadece güven için zor olan zemin sunulur.
kime mi güveneceksin. kendini bilen zaten kendine güvenir.
öyle bir insan yoktur. daha doğrusu tanrı'nın çalışma prensibine (bkz: sünnetullah) aykırıdır. "insan" kelimesinin kökeninin "nisyan"dan yani "unutmaktan" geldiği, çoğu ilahiyatçının kabul ettiği bir gerçekken ve insan dediğimiz mahluk rabbini bile unutabilirken, diğer insanlara karşı vefa göstermesi çok sıradışı bir durumdur.
hiç kimseyeye güvenme taraftari olmasamda, malesef felsefi olarak en az bir kisiye güvenmek zorunda oldugumuzu göz önünde bulundurarak diyorum o kişi eşiniz olmalidir. neden anne değil? çünkü oda eşine güvenmek zorunda olacaği için sizin sır diye verdiğiniz şeyi babaya anlatmasi muhtemeldir.
kendindir.seni yarı yolda bıraksa bile vicdan hemen konuşur.
anne baba kardeş eş dost diyenler de bir gün kazık yediklerinde görürler.
ha ailedir diyenler için aile de bir yere kadar.
